Historia powstania klasztoru Sołowieckiego sięga lat 40. XV wieku, kiedy to mnisi Zosima i Herman wybrali na miejsce zamieszkania Wyspę Bolszoj Sołowieckiego na Morzu Białym.
Krótka historia
Według jednej z legend Zosima miał niezwykłą wizję, której przedmiotem był kościół o nieopisanej urodzie. Otoczona niebiańskim blaskiem stała na wschodzie.
Widząc w wizji znak z góry, Zosima i jego towarzysz zbudowali w 1436 roku drewnianą świątynię z refektarzem i bocznym ołtarzem - poprzez jej budowę uczcili Przemienienie Pańskie. Po pewnym czasie, na cześć Zaśnięcia Najświętszej Bogurodzicy, mnisi zbudowali kościół, a oba budynki stały się głównymi budynkami klasztoru Sołowieckiego.
Klasztor Sołowiecki z lotu ptaka
Jonasz, arcybiskup nowogrodzki, wydał klasztorowi dokument potwierdzający wieczną własność Wysp Sołowieckich. W przyszłości taki list został wydany klasztorowi i wszystkim kolejnym moskiewskim władcom. Wizerunek klasztoru stojącego pośrodku Morza Białego był obecny na wszystkich starożytnych mapach Moskwy z XVI wieku, a jego wygląd symbolizował jedność państwowości i wiary prawosławnej w północnej Rosji. Historycy zauważyli, że wiele znaczących miast nie było na starych mapach, a Klasztor Sołowiecki, jako placówka Rosji, był tam zawsze obecny.
Widok klasztoru Spaso-Preobrazhensky Solovetsky z Morza Białego
Od drugiej połowy XVI wieku w klasztorze prowadzono prace budowlane z użyciem kamienia pod kierownictwem opata Filipa. Od 1552 do 1557 przy udziale najlepszych architektów zakonnicy pracują nad budową kościoła Zaśnięcia Matki Bożej z Refektarzem i komorami Kelare. W ciągu tych samych pięciu lat mnisi rozbudowali klasztorne pastwiska, wytyczyli drogi i zbudowali młyny. Jeziora, których liczba przekracza 70 nazw, są połączone w jeden system dzięki ułożeniu kanałów. Na wyspie Muksalma pojawia się farma. Wreszcie położono i wzniesiono główny kościół klasztoru Sołowieckiego - Przemienienia Pańskiego Zbawiciela, który został konsekrowany w 1566 roku.
Wieża Koroznaja
Pod koniec XVI wieku klasztor na Wyspach Sołowieckich otrzymuje status twierdzy - chroni północno-zachodnie granice państwa rosyjskiego. W 1578 r. sam Iwan Groźny przekazał klasztorowi-twierdzy artylerię, a 6 lat później car Fiodor Iwanowicz wydał dekret o wzniesieniu kamiennych murów wokół klasztoru. Prace prowadzono przez 12 lat, w wyniku czego klasztor został otoczony 11-metrowymi murami z 6-tonowych gładkich głazów. Dla wytrzymałości ułożono między nimi zaprawę wapienną z uszczelką w szwach cegły. Największe głazy znajdują się na dole i pełnią funkcję piwnicy. Wraz ze stopniowym spadkiem wyższych kamieni ściana staje się cieńsza. W górnej części murów, zaglądając do wnętrza klasztornego dziedzińca, znajdują się zadaszone drewniane galerie - z nich atakujący nieprzyjaciel był ostrzeliwany przez strzelnice.
Święte bramy pod kościołem Zwiastowania NMP
Artyleria została zamontowana na kilku kondygnacjach wież. W klasztorze znajduje się 8 konstrukcji wieżowych. Spinning, Strażnica i Uspieńska są widoczne z Zatoki Dobrobytu. W stosunku do dziedzińca od strony Jeziora Świętego stoją wieże Zakwasowe, Białe, Powarennaja, Północna i Południowa. Wszystkie wieże w kształcie stożka kończą się wysokimi namiotami z wyposażonymi w nie platformami obserwacyjnymi. Podobnie jak w przypadku konstrukcji murów, wieże u podstawy ułożono z masywnych głazów, a u góry, pod samymi namiotami, z cegieł. Różnica grubości dolnej i górnej części ścian dochodzi do 4,5 m (na dole wartości te wahają się w granicach 5 - 6 m, a na górze są takie same i wynoszą tylko 1,5 m). Mimo to wszystkie mury i wieże były tak silne, że żadna siła wroga nie była w stanie ich uszkodzić i przebić się na tereny klasztorne.
Wieża Korozhnaya z fragmentem muru klasztornego
Prawdziwa militarna chwała przyniosła klasztorowi w czasie wojny krymskiej, kiedy musiał wytrzymać pojedyncze, ale bardzo potężne bombardowanie przez brytyjskie 60-działowe fregaty (wydarzenie datuje się na 1854 rok). Kanonada trwała 9 godzin iw tym czasie okręty wystrzeliły ze swoich armat około dwóch tysięcy bomb i kul armatnich. Musieli jednak odpłynąć bez rezultatu, ponieważ swoimi działaniami udało im się osiągnąć jedynie niewielkie uszkodzenia poszczególnych budynków.
Wieża kuchenna
Cechy architektoniczne klasztoru Sołowieckiego
Terytorium klasztoru ma kształt pięciokąta. Całość otoczona jest masywnymi murami z siedmioma bramami. Łączna długość murów to 1084 m. Dziś na dziedzińcu klasztoru znajdują się kościoły i niektóre budynki, połączone krytymi przejściami i otoczone pomieszczeniami mieszkalnymi i gospodarczymi.
Katedra Przemienienia Pańskiego
Oprócz katedry Wniebowzięcia NMP z trzema kopułami i katedry Przemienienia Pańskiego z pięcioma kopułami na terenie klasztoru Sołowieckiego znajdują się trzy kościoły: Trójca Święta, Zwiastowanie, Nikołajew. Osobno stoją komory kamienne, dzwonnica i młyn wodny. Zewnętrzny wygląd obu katedr wydaje się surowy, wręcz pańszczyźniany.
Tak więc narożne kaplice katedry Przemienienia Pańskiego przypominają wieże forteczne, a grubość ich murów sięga 5 m. Ogólnie projekt architektoniczny katedry jest dość skomplikowany. Nad nawami górnymi wznoszą się narożne rozdziały, a te z kolei połączone są przejściami i stoją na sklepieniach.
Wieża Wniebowzięcia
W 1923 r. na klasztornym dziedzińcu dotknęły kłopoty - poważny pożar doprowadził do stopienia części dzwonów i iglicy. Nie przeprowadzono jednak prac konserwatorskich na budynku dzwonnicy, a metalowa gwiazda zajęła miejsce upadłego krzyża. W 1985 roku został rozebrany i przekazany na przechowanie do Muzeum Sołowieckiego. W 2003 roku miała miejsce odbudowa iglicy dzwonnicy, a po jej zakończeniu pojawił się na jej miejscu majestatyczny tytanowy krzyż.
Galeria
Kaplice Aleksandrowska i Pietrowska przed dziedzińcem klasztornym nie straciły swojego pierwotnego wyglądu. Ich budowa w połowie XIX wieku uwieczniła wizytę w klasztorze - starożytnej twierdzy carów Aleksandra II i Piotra I. Przy wejściu do klasztoru znajduje się zegar słoneczny - nietypowy dla prawosławia detal dekoracyjny.
Od lewej do prawej: kościół św. Mikołaja Cudotwórcy z dzwonnicą, katedra Przemienienia Pańskiego
Ikonostas Katedry Przemienienia Pańskiego z dwóch tuzinów desek, ustawionych w 3 rzędach, po wyjęciu przez staroobrzędowców „siedzenia Sołowieckiego”. Na początku XXI wieku obywatel Litwy ogłosił całemu światu, że ma tablice z ikonostasu Preobrażenskiego i wystawił je na sprzedaż, ustalając cenę 1 miliona 700 tysięcy euro za wszystkie siedem tablic. W tym samym czasie ikony były wystawione w Groningen. Ale po tym, jak Ministerstwo Kultury rozważyło zakup ikonostasu, ogłoszono, że państwo nie jest zainteresowane tak kosztownym zakupem. Decyzję tę podjęli po rozstrzygnięciu konserwatorzy, którzy wątpili w autentyczność ikonostasu.
Wieża Nikolska i bramy Nikolskie
Krzyże kultu - pomniki klasztoru Sołowieckiego
Krzyż-pomnik, wystawiony na cześć peczerskich cudotwórców Teodozjusza i Antoniego, można zobaczyć 6 wiorst z klasztoru w kierunku skete św. Izaaka. Nad jego stworzeniem pracował mnich Diodorus, mieszkaniec Skete Świętego Wniebowstąpienia. Wcześniej w tym miejscu znajdowała się kaplica ku czci wspomnianych cudotwórców, w której zachował się stary rzeźbiony krzyż, wykonany w XVII wieku. W czasie obozu zaginęła drewniana kapliczka z cennym krzyżem.
Wewnątrz Wirującej Wieży
W sumie od końca XX do początku XXI wieku słudzy klasztoru Sołowieckiego zainstalowali do 20 krzyży kultu. Według archimandryty Józefa, opata klasztoru, krzyże służą jako swego rodzaju pomniki, przekazujące pokoleniom dawną świetność starożytnego klasztoru, gdyż miejsca ich instalacji tradycyjnie stały się zaginionymi kaplicami, świątyniami i miejscami pamięci dla życie klasztoru.
Wewnątrz Galerii
Klasztor Sołowiecki jako więzienie
Klasztor na Wyspach Sołowieckich przez 4 wieki służył jako więzienie polityczne i kościelne. W murach i wieżach klasztoru umieszczono komnaty przypominające ścięty stożek. Komory miały 3 m długości, 2 m szerokości i wysokości, a na wąskim końcu zajmowały tylko 1 m. Ale w niektórych wieżach komory były jeszcze bliżej. Tak więc w wieży Golovlenkovskaya znajdowały się na wyższych piętrach i zajmowały 1,4 m długości oraz 1 m wysokości i szerokości. Małe okienko w celach służyło do podawania jedzenia, a nie do oświetlenia. W areszcie więźniom nie wolno było kłamać – pozwolono im spać w zgiętym stanie.
Widok na kościół metropolity Filipa
W innej wieży klasztoru Sołowieckiego o nazwie Korozhnia na każdym piętrze znajdowały się cele więzienne. Ciemne i ciasne szafy nie miały drzwi. Aby więzień mógł znaleźć się w środku, musiał z trudem przeczołgać się przez małe otwory, które były w celach przewidzianych jako wejście. Liczba cel więziennych w klasztorze stale rosła. W 1798 r. jeden z istniejących budynków przebudowano na więzienie, a w 1842 r. specjalnie dla przetrzymywania więźniów wzniesiono trzykondygnacyjny budynek i osobne baraki dla strażników. W półpodziemiach, na najniższym piętrze nowego więzienia, znajdowały się małe szafy. Nie mieli sklepów ani okien, aw tak trudnych warunkach umieszczali szczególnie niebezpiecznych przestępców.
Ocena atrakcji:
