W pobliżu klasztoru wstawienniczego, na prawym brzegu rzeki Kamenki znajduje się jednokopułowy kościół św. Mikołaja.
Krótka historia
Na początku XVII wieku na miejscu tej świątyni znajdował się drewniany kościół pw. Zakonników Zosimy i Sawata Sołowieckiego, ale w 1712 roku został zastąpiony kamiennym, który przetrwał do dziś... Budowę cerkwi Nikolskiej przypisuje się królowej Evdokii Lopukhinie, która została zesłana w 1698 roku przez swojego męża, cara Piotra I, do Suzdala Klasztor Pokrowski.
Car szybko stracił zainteresowanie Evdokią, wychował się w ścisłych regułach Domostroi i zbliżył się do Niemki Anny Mons, która podzielała jego zainteresowanie zachodnim stylem życia. Aby mieszkać z Anną, Peter wbrew jej woli tonnsował Evdokię jako zakonnicę. W klasztorze wstawienniczym Evdokia żyła jako świecka i wynajęła kilkudziesięciu służących za pieniądze swoich krewnych. Na własny koszt Evdokia wzniosła zimowy kościół św. Mikołaja Cudotwórcy naprzeciwko Świętych Bram klasztoru i dołączyła do niego kaplicę ku czci mnicha Aleksego, niebiańskiego patrona jej syna, carewicza Aleksieja, który był wówczas jeszcze następca tronu. Cerkiew Nikolska (1712) wraz z wcześniej zbudowanym latem Piotra i Pawła (1694) utworzyli zespół architektoniczny. Idąc za przykładem tego zespołu, od XVII do XIX wieku w Suzdal zbudowano wiele „parowych” kościołów.
Architektura kościoła św. Mikołaja
Jak wszystkie zimowe świątynie w Suzdal, kościół św. Mikołaja wyróżnia się prostą architekturą i skromnym wystrojem. W swoim składzie przypomina duże jednokopułowe świątynie Suzdal. Budynek kościoła jest sześcianem, nakrytym czterospadowym dachem, na którym spoczywa wysoki cienki bęben zwieńczony cebulastą kopułą. Fasada świątyni ozdobiona jest zakomarami. Od wschodu do głównej bryły kościoła przylega półkolista apsyda, a od zachodu niewielka kruchta. Cerkiew Nikolska była kilkakrotnie przebudowywana, ale w 1954 roku przywrócono jej pierwotny wygląd appearance.
Ocena atrakcji:
