Na szczycie ogromnej wyżyny w XVIII wieku Hiszpanie, wędrując po Ameryce Północnej w poszukiwaniu lądowego szlaku handlowego, odkryli rozległy las. Na pozbawionym życia tle pasm górskich obfita roślinność wydawała się prawdziwym cudem. Nazwali ten obszar „Massa Verde”, co oznacza „zielony stół” lub „zielony płaskowyż”.
Historia
Osadnicy z Europy zaczęli zasiedlać piękną „oazę” dopiero pod koniec XIX wieku. Okolica była dobrze przystosowana do wypasu, pomimo obfitości kanionów. To właśnie zrobił kowboj Richard Weatherill. 18 grudnia 1888 roku, szukając zagubionej krowy, natknął się na niezwykły widok. Na kamieniach można było zobaczyć prawdziwą fortecę z wieżami, która z powodu zamieci zdawała się unosić w powietrzu. Uderzony obrazem, który zobaczył, kowboj wrócił tam po złej pogodzie. To, co tam znalazł, zaskoczyło jeszcze bardziej.
W skale można było zobaczyć wielopiętrowy budynek z kamienia. Wiele okien na żółtych ścianach było czarnych. Nieopodal, w ogromnej niszy znajdowały się inne budynki. Aby dostać się do niezwykłych konstrukcji, Richard i jego bracia musieli zbudować klatkę schodową. Później przez cały rok badali całą dzielnicę i znaleźli około 180 podobnych opuszczonych wiosek.
Weatherill i jego bracia nazwali mieszkańców tych budynków „Anasazi”. W języku Indian Navajo, którzy mieszkali w sąsiedztwie, słowo to oznacza „przodków”. Później okazało się, że ludy Pueblo stały się potomkami tych ludzi: Hopi, Taos, Akoma, Zuni ... W ich języku Anasazi oznacza „wróg” lub „zdobywca”. Dlatego w naszych czasach ci starożytni mieszkańcy Mesa Verde nazywani są „starożytnymi Pueblos”, ponieważ sądząc po badaniu osad, byli niezwykle spokojni.
Skalne domy Mesa Verde
Zostało to szczegółowo napisane w pracy naukowej szwedzkiego badacza starożytności Gustava Nordenskjolda z 1893 r. „Skalne mieszkania Mesa Verde”. Tak więc cały świat dowiedział się o opuszczonych miastach położonych na południowym wschodzie Kolorado. Ale to również doprowadziło do kłopotów. "Czarni archeolodzy" splądrowali większość artefaktów, zniszczyli kilka budynków. W 1906 r. państwo objęło ten zabytek ochroną. Mesa Verde stała się teraz parkiem narodowym, w którym nie wolno niczego zmieniać ani wykonywać żadnych prac.
Według badaczy pierwsi ludzie w tych miejscach pojawili się w V wieku. Polowali, zajmowali się zbieractwem, ich mieszkaniami były ziemianki pokryte gałęziami drzew. W VII wieku prowadzili coraz bardziej siedzący tryb życia, opanowali rolnictwo, zaczęli rozumieć podstawy budownictwa. W naturalnych skalnych niszach budowano domy o dużej liczbie pomieszczeń. Takie mieszkanie ukryło ich przed złą pogodą. Latem nie jest tak gorąco, zimą jest osłona przed wiatrem. Niewielkie bloki z piaskowca i belek drewnianych, trzymane razem z gliną, wznosiły tam, gdzie to możliwe, ściany, wypełniając niszę. Wiele ścian posiada tynki i dekoracje ozdobne.
Za okres rozkwitu tej cywilizacji uważa się okres XI-XIII wieku. Populacja liczyła już około pięciu tysięcy osób. Na płaskowyżu uprawiano fasolę, kukurydzę, zbierano orzechy i jagody. Myśliwi zaopatrywali swoich ludzi w mięso. Tutejsze lasy obfitują w zwierzynę, aw głębi kanionu zawsze można znaleźć wodę. Jedynie droga do domu była, naszym współczesnym zdaniem, trudna.
Zagłębienia w skałach znajdują się w trudno dostępnych miejscach. Aby dostać się do nich zarówno od góry, jak i od dołu, potrzebne są dodatkowe urządzenia. Oprócz otworów w skale na dłonie i stopy, Indianie wyplatali schody z juki, robili tunele w kamieniu.
Pałac skalny
Wszystkie prace domowe były odrabiane na zewnątrz. Pokoje są bardzo małe, chociaż przy średnim wzroście ludzi wtedy 155 cm, można w nich mieszkać. Przestronne sale do rytuałów religijnych, zwane „kivas”, magazyny, wszystko to składa się na starożytne miasta przodków pueblo.
Największa i najbardziej efektowna budowla „Skalisty Pałac” ma 150 pokoi i 75 dziedzińców. "Dom z balkonem" również pomieścił wielu mieszkańców, ale jednocześnie był też bardzo trudno dostępny. Aby się do niego dostać, trzeba pokonać dziesięciometrowe schody, wąski tunel i kamienne stopnie. W dzisiejszych czasach nie wszystkie tutejsze budynki są dostępne dla turystów ze względu na to, że bardzo trudno jest do nich dotrzeć, w niektórych miejscach jest nawet niebezpiecznie. Dlatego wycieczki do zabytkowych budynków prowadzą specjalni strażnicy.
Platformy widokowe dla turystów
W zasadzie podróżnicy podziwiają widok starożytnych miast skalnych z tarasów widokowych znajdujących się naprzeciwko. Otwiera się stąd oszałamiający krajobraz. Pośrodku klifu stare budynki mieszkalne wyglądają jak zabawki. Uderzające jest to, że te budynki wznosili ludzie nie znający metalu, wszystkie ich narzędzia były drewniane, kościane, kamienne…
Dlaczego opuścili te miejsca, naukowcy dokładnie nie wiedzą. Ogólnie przyjęta wersja to susza, która trwała ponad dwadzieścia lat, chociaż niektórzy sugerują, że plemiona te zostały zaatakowane przez najeźdźców, chociaż nie ma na to dokładnych dowodów.
Park od 1978 roku jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
