Kościół Eliasza wznosi się na wzgórzu Iwanowa, która schodzi do rzeki Kamenki stromym, glinianym urwiskiem. Historyk Suzdal Ananij Fiodorow w swojej pracy „Zbiór o uratowanym przez Boga mieście Suzdal” donosi, że nazwa góry pojawiła się w czasach pogańskich, kiedy za Kremlem na łące odbywały się letnie uroczystości na cześć Iwana Kupały.
Krótka historia
Początkowo kościół proroka Eliasza stał na posadzie przy Bramie Iljińskiej. W 1694 r. metropolita Hilarion Suzdal zlikwidował ten kościół i na własny koszt wzniósł ten sam drewniany kościół w osadzie biskupiej. W 1744 r. odbudowano w kamieniu świątynię proroka Eliasza z dzwonnicą... Nieopodal wzniesiono „pary” zimowego kościoła św. Jana Ewangelisty, który w 1937 r. uległ zniszczeniu. Nie zachowała się również dzwonnica kościoła Eliasza.
W rezultacie do XXI wieku na górze pozostała tylko „czwórka na ósemkę”. W 2010 roku przebudowano kościół proroka Eliasza: odrestaurowano refektarz i odtworzono dzwonnicę na starym fundamencie. 9 maja 2010 r. parafianie kościoła Eliasza zasadzili sad jabłkowy złożony z 65 drzew na cześć 65. rocznicy Wielkiego Zwycięstwa nad faszyzmem.
Architektura kościoła Eliasza
Kościół Eliasza jest przykładem posadowego kościoła typu „ośmiokąt na poczwórnym” - ośmiościan umieszczony na czterospadowym dachu sześcianu, przykryty dachem kulistym. W wystroju świątyni przeplatały się cechy stylu „barokowego” i elementy architektury drewnianej.
Pilastry w narożach głównej kubatury imitują połączenia drewnianych chat z bali. Okna pierwszego poziomu obramowane są listwami w formie stylizowanych koron, listwy drugiego poziomu są półokrągłe. Ośmiościan zwieńczony jest bębnem o skomplikowanej bulwiastej głowie i jest obszyty rustykalnym kamieniem na rogach, tworząc wyraźny, konstruktywny obraz. Oktagonalne okna ozdobione są listwami w formie potrójnych owali.
Ocena atrakcji:
