Co zobaczyć w Wersalu w 1 dzień - 15 najciekawszych miejsc

Zabytki Wersalu przyciągają tu turystów o każdej porze roku. Nic dziwnego: zespół znajduje się zaledwie 20 km od Paryża. Możesz tu dotrzeć w niecałą godzinę. A po wejściu do parku zwiedzający czują się zawstydzeni: obok siebie jest tyle piękności. Ale kiedy się skoncentrujesz, poprawnie wytycz trasę i wszystko natychmiast się ułoży. Przechodząc od jednego obiektu do drugiego, realistyczne jest wyobrażenie sobie, jak żyli ostatni monarchowie Francji. A może poczujesz się jak jeden z nich. Opowiemy Ci, co możesz zobaczyć w Wersalu w jeden dzień na własną rękę.

Pałac wersalski

Nie ma na świecie rezydencji rządowej, która byłaby bardziej luksusowa niż Pałac Wersalski. A wszystko zaczęło się od tego, że królowi Francji Ludwikowi 13 podobały się tereny łowieckie wokół wioski Wersal, dokąd przybył na polowanie w posiadaniu rodowitego Florencji, Gondiego. Ludwik natychmiast nakazał odbudować pobliski domek myśliwski. Po śmierci Gondiego wszystkie okoliczne ziemie zaczęły należeć do korony. Domek myśliwski został nieco rozbudowany i znacznie wzmocniony, po czym zaczął przypominać małą fortecę. To tutaj Ludwik 14 mieszkał od 5 roku życia do początku swojego urzędowego panowania.

Ludwik bał się mieszkać w stolicy, wolał doskonale ufortyfikowaną wiejską rezydencję. Jego pozycja była niezwykle udana: tylko 20 km do Paryża. W pewnej odległości król jednocześnie obserwował arystokratów. Ale Ludwikowi 14 również nie są obce kwestie prestiżu: rozumiał, że majestat pałacu pozwoli mu podnieść autorytet własnych poddanych i sąsiadów, więc nie szczędzono pieniędzy ze skarbca na wyposażenie Wersalu.

Pałac rozbudowano, zagospodarowano teren wokół niego, utworzono zespół ogrodowo-parkowy. Po aresztowaniu ministra finansów Fouqueta cała skonfiskowana fortuna ruszyła do akcji, a architekci Leveaux, Lebrun, Le Notre, którzy pracowali przy pałacu Fouquet, otrzymali polecenie ukończenia budowy rezydencji królewskiej: monarcha uderzony luksusem rezydencji zhańbionego ministra. Nawet wojny prowadzone przez Francję nie stanowiły przeszkody w pracach: budowa została jedynie zawieszona, a następnie kontynuowana.

Potomkowie Ludwika 14 również kontynuowali ulepszanie pałacu, ale skala była już zupełnie inna. Praca dotyczyła głównie przebudowy wnętrz i projektowania krajobrazu. Pałac wersalski to centralna część miasta, w której arystokraci francuscy byli zmuszeni osiedlać się, aby nadążyć za królem. I każdy z nich zbudował mniej lub bardziej luksusowe mieszkania, które teraz zdobią przedmieścia Paryża.

Galeria luster

Wyjątkowa sala za panowania Króla Słońca. Ta wspaniała galeria powstała dla upamiętnienia zwycięstw monarchy:

• sufit zdobi 30 obrazów przedstawiających zwycięstwa w wojnach i sukcesy w umacnianiu gospodarczym Francji;
• ogromne lustra - symbol bogactwa państwa i korony, lustra powtarzają kształt otworów okiennych i znajdują się parami naprzeciw; tylko tutaj, w czasach Ludwika 14, panie i panowie widzieli swoje odbicie w pełnym rozwoju;
• długość przejścia - 73 m; na całej długości galerię zdobią lilie (symbol panującego domu), wizerunki kogutów (znak królestwa), rysunki słońca (herb osobisty króla Ludwika 14).

Ale Król Słońce nie byłby sobą, gdyby nie realizował dość prozaicznych celów: bogato zdobiona galeria miała na celu wygodne przejście rodziny królewskiej z pałacu do kościoła. Nawet we Francji pogoda jest nieprzyjemna. I cały ten luksus służył dobru państwa: odbywały się tu przyjęcia, odbywały się wspaniałe bale, podpisywane były najważniejsze dla państwa umowy. Część bogatego wnętrza była w różnym czasie usuwana i przetapiana na potrzeby armii francuskiej. Ale nawet dzisiaj wielkość Galerii Lustrzanej zadziwia turystów. A rząd francuski nadal wykorzystuje tę część Wersalu na przyjęcia państwowe.

Apartamenty królewskie

Jest to część zamku w Wersalu 6, który osobiście należał do Króla Słońca. Walorem mieszkań jest to, że wnętrza zachowały się niemal w całości. A dziś turyści chętnie odwiedzają pomieszczenia, w których kiedyś mieszkał wielki monarcha.

Wszystkie pokoje są ze sobą połączone, jeden zastępuje drugi:

1. Pierwsza sala to loggia. Właściwie jest to pozory pokoju zalotnego w komnatach Ludwika 14. Ale nawet ten mały pokój jest luksusowo ozdobiony marmurem.
2. Nie można od razu dostać się do prywatnych kwater Króla Słońca: będziesz musiał pokonać pomieszczenie straży. Osobiste bezpieczeństwo monarchy znajdowało się w nim przez całą dobę. Ten pokój jest bardzo skromny, ściany pomalowane są na biało.
3. Następny pokój to początek mieszkania. W nim król jadł i odpoczywał. Na ścianach można zobaczyć malowidła przedstawiające słynne sceny batalistyczne. Autorami obrazów są Courtois i Parrosel.
4. Bullseye Hall to najpiękniejszy pokój w mieszkaniu. Nazwa pokoju pochodzi od okna od strony południowej, które ma kształt kopytnego oka. Jest wiele ogromnych luster (ogromna rzadkość w czasach Króla Słońca), na ścianach wiszą płótna Veronese. Salę zdobi krata przedstawiająca tańczących chłopców.
5. Sypialnia to ważne pomieszczenie dla monarchów. Tutaj nie tylko spali, ale także prowadzili prywatne negocjacje, przyjmowali ambasadorów. Nic dziwnego, że pokój jest bogato zdobiony: zasłony i gobeliny, obrazy wielkich Van Dycka, Caravaggia, Domenichino, Reni. W tym pokoju zginął Król Słońca.
6. Ostatnim pomieszczeniem jest Sala Rady Królewskiej. Wnętrza odzwierciedlają przeznaczenie pomieszczenia. Znajduje się tu popiersie Aleksandra Wielkiego, wazony z wizerunkami Wenus i Marsa. Na ścianach znajdują się rzeźby w drewnie.

Aby obejrzeć apartamenty, warto kupić bilet jednorazowy: jest to część programu wycieczek.

Kaplice

Za panowania Króla Słońce budowa kaplic była nie tylko modna, ale także dochodowa: jeśli klient od razu zapłacił za pracę, to później był zwolniony z podatku od nieruchomości.

W różnym czasie zbudowano 5 kaplic:

1. Pierwsza kaplica została zbudowana przez ojca Króla Słońce - króla Ludwika 13. Była to nieprzedstawialna budowla wykonana z drewna o wysokości 2 kondygnacji. Został złamany podczas budowy groty Tetydy.
2. Drugim klientem był sam Król Słońca. Został wzniesiony zaraz po ukończeniu nowej części pałacu. Początkowo kaplica była użytkowana przez rodzinę królewską, a następnie odbywały się w niej rozprawy sądowe. W miarę powiększania się parku potrzebne były miejsca na budynki gospodarcze, dlatego też rozebrano tę kaplicę na baraki dla strażników.
3. Ludwik 14, obok drugiego, wzniósł kolejny: dla siebie i członków swojej rodziny, a później dla dworu królewskiego. Ale wkrótce ta kaplica również przestała odpowiadać monarchie: była zbyt ciasna i niewygodna. Losy tej budowli są pomyślniejsze niż jej poprzedników: przebudowano ją na salę koronacyjną.
4. Po zakończeniu prac przy III skrzydle budynku dobudowano również IV kaplicę. Tradycyjnie trzeba było wyburzyć grotę Tethys. Rodzinie królewskiej podobała się ta kaplica: służyła zgodnie z przeznaczeniem do początku XVIII wieku.
5. Ostatnia kaplica jest przykładem budowy długoterminowej: prace rozpoczęto w 1689 r. i zakończono w 1798 r. To prawda, że ​​była przerwa na wojnę. Ukończono budowę Kotta. Poziome linie budowli przeważają nad pionowymi, dlatego niektórzy historycy nazywają kaplicę św. Ludwika ogromnym karawanem. Budynek jest jednak bogato zdobiony na zewnątrz, a luksusowe wnętrza robią wrażenie.

Nabożeństwa w kaplicy odbywały się do końca XIX wieku. Dziś służy rządowi do spotkań z urzędnikami. Kaplica ma doskonałą akustykę: regularnie odbywają się tu koncerty.

Kościół Najświętszej Marii Panny

Notre Dame Versailles to kościół parafialny, który jednocześnie pełnił funkcję kościoła domowego właścicieli pałacu. Ludwik 14, Ludwik 15 i Ludwik 16 wzięli w nim ślub, otrzymali komunię i nabożeństwo pogrzebowe. W księgach parafialnych katedry spisywano ślub, narodziny i śmierć członków rodziny królewskiej. Autorem projektu jest Jules Hardouin-Mansart. Zaprojektował budynek w modnym wówczas stylu francuskiego klasycyzmu. Budowa przebiegała szybko: od wmurowania pierwszego kamienia do konsekracji katedry trwała około 2 lat.

Ale patrząc na Notre Dame Versailles, pozostaje dziwne wrażenie: katedra wydaje się zbyt przyciśnięta do ziemi. Nie jest to błąd architekta: Ludwik 14 wprowadził zakaz wysokości okolicznych budynków, by nie zepsuć panoramy otwierającej się z okien jego rezydencji. W XVIII, XIX i XX wieku przeprowadzono prace konserwatorskie, dodano nowe detale elewacji i wnętrz. Ostatnia zmiana dotyczyła ołtarza głównego: został wymieniony w 1999 roku.

Szklarnia Wersalu

Król Słońca chciał przewodzić we wszystkim, łącznie z botaniką. W jego imieniu ogrodnicy utrzymywali ogromną kolekcję owoców cytrusowych, które (jak w ich ojczyźnie) jednocześnie kwitły i owocowały. W tym celu zastosowano specjalnie opracowany system pojenia, szczypania i karmienia. Szczególnym osiągnięciem było to, że rośliny trzymano w pojemnikach z ziemią i umieszczano w szklarni tylko w zimnych porach roku. W miesiącach wiosenno-letnich wystawiano pomarańcze w ogrodzie (w knajpie).

Budynek został zbudowany bardzo sprawnie: światło przenika przez ogromne południowe okna, sufit ma sklepiony profil. Wszystko po to, aby akumulować napływające ciepło. Ale szklarnia była nie tylko modnym dodatkiem do parku: tutaj występowała trupa teatru królowej Marii Antoniny, podczas gdy trwała budowa stałej siedziby. A w czasach komuny szklarnia służyła do przetrzymywania więźniów.

Gdy nadeszło zimno, rozstrzelano więźniów w celu (zgodnie z tradycją) wniesienia do środka wanny pomarańczy. Dziś w szklarni można zobaczyć ogromną kałużę marmuru. To wszystko, co pozostało z Pawilonu Łazienkowego. Do pałacu zakupiono ośmiokątną wannę o głębokości 1 mi długości fasety 8 m. A ona pasowała tylko do szklarni. Przypuszczalnie Król Słońca mył zmęczone nogi w basenie, kiedy wracał z polowania.

Fontanna Apolla

W miejscu sadzawki, w której znajduje się fontanna, wykopano staw za czasów pierwszych budowniczych rezydencji (Ludwik 13). Nazywano go łabędziem. Nie wiadomo, czy znaleziono tu łabędzie, czy nie. Ale w przypadku fabuły fontanny przydała się dawna nazwa: te skrzydlate stworzenia były częścią orszaku matki Apolla. Bóg jedzie rydwanem po niebie, powtarzając drogę ciała niebieskiego: w końcu to Apollo oświetla ziemię. Ale w trosce o udaną konstrukcję kompozycji ruch wózka idzie w zupełnie innym kierunku.

Ale fale na wodzie, światło słoneczne stwarza pełne poczucie ruchu. Apollo prowadzi rydwan wzdłuż dużego kanału, więc ruch boga jest nieskończony. Dysze fontanny tworzą lilię: heraldyczny symbol monarchów Francji. Strumień środkowy wybija się na 20 m, a boczne tylko na 15. Ale to też robi wrażenie. Fontanna Apollo została opisana przez La Fontaine'a. Pisarz był zszokowany równoczesnym połączeniem ognia i dymu, które tworzą zwykłe strumienie wody.

Muzeum Lambine

Budynek został zbudowany dla jego rodziny przez wykonawcę Louis 15 Blanchard. Sam opracował projekt. Ale historia centrum zaczyna się w połowie XIX wieku, kiedy budynek kupiła firma Lambinet. Zaczął zbierać kolekcję, w skład której wchodziła porcelana, antyczne bibeloty. Spadkobiercy Lambineta w latach 30-tych XX wieku przekazali dwór gminie, wtedy postanowiono umieścić w nim wystawę. Jako podstawę przyjęli kolekcję Blancharda, która została uzupełniona artefaktami przechowywanymi wcześniej w bibliotece.

Dziś Lambinet to okazja do zapoznania się z:

• obrazy z XVI-XIX wieku
• rzeźby
• dokumenty

Specjalna sekcja opowiada o wydarzeniach Rewolucji Francuskiej i roli w nich miasta. Warto zauważyć, że w Lambin jest niewielu odwiedzających, więc istnieje możliwość spokojnego spaceru po halach i studiowania bezcennych artefaktów.

Opera Królewska

Ta wyjątkowa budowla z końca XVIII wieku przez długi czas była w opłakanym stanie i została praktycznie zapomniana. Ale od otwarcia opera zachwyca wykwintnymi wnętrzami i innowacyjnymi przedstawieniami. Wyposażenie techniczne hali było najnowocześniejsze. Balkony pozbawione były przegród, co pozwalało pomieścić większą liczbę widzów: 700 osób. Salę oświetlał ogromny plafon, wykonany w formie Apolla, wieńczący wybitnych artystów.

Centralną lampę otacza 12 lampionów z amorkami, ich rozmiar jest mniejszy. Duma architektów: niesamowita akustyka. Widz w pierwszym i ostatnim rzędzie słyszał równie dobrze. Ale wkrótce muzykę i tańce w operze zastąpiły żarliwe przemówienia polityków: upadła monarchia, powstała republika. A potem całkowicie to porzucili. W czasie okupacji hitlerowskiej budynek został poważnie uszkodzony. Teatr został zapamiętany w XX wieku. Aby jednak przywrócić mu utracony wygląd, konieczna była odbudowa.

Zakończył się dopiero w 2009 roku. Konserwatorzy wykonali świetną robotę: Royal Opera ma swój pierwotny wygląd. Wnętrza zostały całkowicie odrestaurowane. Obsługa techniczna spektakli jest najnowocześniejsza. Royal Opera gości międzynarodowe gwiazdy. Repertuar można znaleźć na oficjalnej stronie internetowej.

Wielki Trianon

Oficjalna rezydencja Króla Słońca mianowała zamek w Wersalu. Ale z biegiem czasu monarcha zdał sobie sprawę, że byłoby miło mieć wokół siebie mniej pompatyczne, ale wygodniejsze środowisko. Ale nie odmówił budowy na dużą skalę, więc kupił ziemię we wsi Trianon. Wszystkie domy zostały zburzone, a na wolnym terytorium wzniesiono zamek, który nazwano Trianon. Zagospodarowano teren wokół: ułożono alejki, kwietniki.

Skromną elewację wykończono płytkami fajansowymi. Tak barwną konstrukcję nazwano porcelanowym Trianon. Za panowania Ludwika 14 nie było widać różnicy między porcelaną a fajansem. Technologia wykonania okładziny zewnętrznej była niedoskonała: wkrótce Trianon zepsuł się, płytki popękały i fruwały. Król Słońca nakazał zburzyć brzydki budynek i wybudować na jego miejscu nowy zamek. Jej elewację wykończono trwałym marmurem. Budynek został nazwany - Marmurowy Trianon.

Po pewnym czasie w pobliżu zbudowano Lesser Trianon. Następnie Marble został przemianowany na Bolszoj. Wnętrza, choć skromne (według Ludwika 14), nadal robią wrażenie. A kochający monarcha wykorzystywał budynek do spotkań z licznymi faworytami. Następnie spadkobiercy rzadko odwiedzali zamek i stopniowo popadał w zapomnienie.

Mały Trianon

Od Grand Trianon do Małego prowadzi zadbana aleja parkowa. Są tu ławeczki, na których można odpocząć. Nie jest źle wyobrazić sobie, jak samo Słońce cieszyło się spokojem i samotnością w cieniu drzew. Ten zamek został zbudowany dla swojego ulubieńca przez spadkobiercę Króla Słońca. Ale Madame de Pompadour zmarła, nie czekając na prezent. Dlatego pałac najpierw otrzymał nową faworytkę, a następnie - Marię Antoninę (po śmierci królewskiego małżonka). Wnętrza nie są tak bujne jak w oficjalnej rezydencji, ale raczej surowe. Wydaje się, że celem architekta jest zapobieganie przypadkowym spotkaniom.

Do tego pomysłu skłaniają zakręty korytarzy, nagłe zakręty i ślepe zaułki, wąskie okna niczym strzelnice. A sceneria jest dość skromna, odmienna od innych rezydencji królewskich. Nie ma śladu wyzywającego luksusu Wersalu, wnętrze jest dość ascetyczne. Ale badanie pozostawia wrażenie spokoju. Aby docenić wszystkie budynki znajdujące się na terenie parku, warto kupić bilet, który jest ważny przez 2 dni. Wtedy wielkość głównej rezydencji nie będzie w stanie przyćmić skromnego uroku małego Trianon.

Wioska Marii Antoniny

Ludwik 15 używał Wielkich i Małych Trianonów dla swoich przyjemności.A królowa Maria Antonina również potrzebowała miejsca na odpoczynek. Z jej rozkazu pod koniec XVIII wieku nad brzegiem jeziora w posiadłości Trianon powstała prawdziwa wieś. Dachy domów były trzcinowe, ściany sztucznie postarzane. Przy każdym domu założono ogródek warzywny, posadzono drzewa owocowe.

Okna ozdobiono kwiatami posadzonymi w niebiesko-białych doniczkach. Na terenie kopano sztuczne strumienie, kopano kopce. Aby zrealizować wszystkie plany królowej, ogród botaniczny musiał zostać zniszczony. Ta akcja rozgniewała wszystkich europejskich botaników. Zewnętrznie budynki całkowicie kopiowały wiejskie domy, ale wewnątrz były wyposażone w królewski luksus. Marie Antoinette uwielbiała tu przyjeżdżać, żeby odpocząć od życia.

Włożyła chłopską sukienkę i spacerowała po idealnie czystych ulicach wsi. Czasem towarzyszyły jej dzieci, czasem kilkoro przyjaciół. Mimo dekoracyjnego przeznaczenia wieś przynosiła znaczne dochody: produkowane tu warzywa, owoce, nabiał dostarczano na królewski stół. Dla utrzymania ziemi wybudowano domy dla młynarza i pracowników gospodarstwa mleczarskiego.
Królowa należała osobiście do:

• buduar
• salon
• kuchnia
• pokój bilardowy
• główny dom

Budynki są rozrzucone na dość dużym obszarze, dlatego warto przygotować się na długie przejścia. Zaleca się noszenie wygodnych butów i zaopatrywanie się w wodę pitną. Aby zwiedzić wioskę, warto kupić bilet jednorazowego wstępu do posiadłości Trianon.

Ogród króla

Ludwik 14 dużo wiedział o urokach kuchni. A żeby się tym wszystkim cieszyć, potrzebny był stały dopływ świeżych warzyw i owoców do pałacu. Ale ogród warzywny nie powstałby, gdyby nie ascetyczny Jean-Baptiste de la Quintini. Początkowo nie zamierzał zajmować się ogrodnictwem: studiował na prawnika. Po ukończeniu kursu Quintini z powodzeniem praktykował swoją specjalizację, dopóki nie został zaproszony przez Ministra Izby Obrachunkowej do wychowania syna.

Quintini nie tylko uformował spadkobiercę, ale także poszerzył swoje horyzonty: podróżując po Włoszech poznawał nowe odmiany roślin, studiował technologię uprawy warzyw i owoców. Po powrocie do Francji Quintini porzucił postępowanie sądowe i zaczął studiować botanikę. Jego badania nie były ukryte przed uważnym spojrzeniem Ludwika 14. Monarcha zaprosił naukowca, aby zajął się ogrodem. Quintini okazał się utalentowanym inżynierem: przemyślał podziemne ogrzewanie łóżek, po czym warzywa zaczęły śpiewać przez cały rok.

Louis wybrał miejsce absolutnie nieodpowiednie do ogrodu: bagnista nizina o ubogiej glebie torfowej. Quintini również rozwiązał ten problem: osuszył i nawoził to miejsce obornikiem ze stajni. Wkrótce niepohamowany monarcha zapragnął mieć na stole banany i ananasy. Firma Quintini zbudowała kilka szklarni. Pomysł ogrodu warzywnego przyniósł korzyści nie tylko członkom rodziny królewskiej: szlacheckie panowie zaczęli uprawiać warzywa w pobliżu swoich domów. Dziś istnieje ogród warzywny. Wciąż uprawia się tu egzotyczne owoce i lokalne warzywa, ale na inną skalę.

Królewska hala tenisowa

W tej sali Ludwik 16 grał w piłkę (prototyp współczesnego tenisa). A sala zasłynęła w czasach Stanów Generalnych z tego, że zasiadali w niej przedstawiciele III stanu, których nie wpuszczano do sali wspólnej. Odbyli własne spotkanie i przyrzekli, że pozostaną w domu, dopóki monarcha nie podpisze konstytucji.

Katedra św. Ludwika

Ta katedra ma niezwykłą historię. Jeszcze przed budową zespołu, w miejscu dzisiejszej katedry stał niewielki kościółek Juliana z Briudskiego. Ale aby obsłużyć wspaniały projekt, potrzebnych było coraz więcej nowych budynków, więc kościół został zburzony. Po pewnym czasie wybudowano drewnianą kaplicę dla mieszkańców tej części miasta, co nie przetrwało długo. I w tym samym miejscu ponownie rozpoczęła się budowa świątyni.

Tym razem zaprojektował go Jacques Hardouin-Mansart. Prace nad budową katedry trwały 12 lat. Ale wynik przekroczył wszelkie oczekiwania. Świątynia została zbudowana w tradycyjnym katolickim (łacińskim) stylu: ma kształt krzyża. Nawa główna jest otoczona nawami bocznymi, które łączą się z kilkoma kaplicami. Ściany wyłożone są żółtawym wapieniem. Nie malowali go: tak katedra wyglądała bardziej majestatycznie.

Dumą katedry św. Ludwika są jej masywne organy. Zamówił je (i za to opłacił) Ludwik 15. Organy ważą ponad 50 ton, dźwięk wydobywa się z 131 piszczałek. Przyrząd jest sprawny, jego dźwięk słychać podczas serwisu.

Trasa Wersalu na 1 dzień na mapie