Na prawym brzegu majestatycznej Wołgi, w centralnej części miasta Wołgograd, dawniej znanego jako Stalingrad, znajduje się szczyt Mamayev Kurgan. Na nim wznosi się uderzająca wielkością rzeźba „Ojczyzna wzywa!”, która symbolizuje zwycięstwo narodu radzieckiego nad faszyzmem, ich pragnienie niezależności i gotowość do poświęcenia.
Wielu architektów i historyków twierdzi, że tylko ten pomnik najlepiej nadaje się do uznania za symbol wolności. W końcu jest w tym miejscu, a nie tam, gdzie został wzniesiony Amerykańska „Statua Wolności”rozegrała się jedna z najstraszniejszych i najkrwawszych bitew o wolność całej ludzkości.
Kompozycja-wysoki relief „Pamięć pokoleń” na placu wejściowym
W Stalingradzie radykalnym punktem zwrotnym była II wojna światowa, w tym całkowicie zniszczonym mieście po raz pierwszy poddała się cała armia niemiecka. Po bitwie pod Stalingradem większość dowództwa Wehrmachtu zdała sobie sprawę, że narodu radzieckiego nie da się złamać, a faszyzm wkrótce się skończy. W 2008 roku, zgodnie z wynikami głosowania, kompleks pamięci Mamayev Kurgan, który, nawiasem mówiąc, był wcześniej nazywany „kopcem chwały”, został słusznie uznany za jeden z siedmiu cudów Rosji.
Schody prowadzące do kompleksu pamięci Mamaev Kurgan z placu wejściowego
Pochodzenie nazwy
Niestety, do tej pory nie znaleziono żadnych dokumentów historycznych, zgodnie z którymi można rzetelnie wyjaśnić, dlaczego wysokość 102,0 (tak wskazano na mapach wojskowych podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej) ma swoją nazwę „Mamajew Kurgan”. Wielu rdzennych mieszkańców jest przekonanych, że patrol Khan Mamai stał kiedyś na tej wysokości.
Aleja topoli piramidalnych
Historycy nie zgadzają się jednak z tą legendą, ponieważ nie istnieją jeszcze żadne fakty przemawiające na jej korzyść. Przed wojną mieszkańcy Stalingradu nazywali kurhan „kopcem”. Jeśli przetłumaczymy słowo „pagórek” na język Tatarów, którzy mieszkali nad brzegiem Wołgi, brzmi to w przybliżeniu jak „mamai”. Istnieje również dość interesująca hipoteza o pochodzeniu nazwy wysokości, która przed bitwą pod Stalingradem nie interesowała ani naukowców, ani mieszkańców miasta: słowo „mamai” ze starożytnego języka tybetańskiego jest tłumaczone na rosyjski dosłownie jako „matka świata”. To prawda, że żadnej z powyższych wersji nie można jeszcze uznać za niezawodną.
Widok na plac „Ci, którzy stanęli na śmierć”
Historia budowy kompleksu pamięci
Dokładnie 200 dni w mieście, które nosi imię wielkiego wodza narodu radzieckiego, rozegrały się krwawe bitwy. Wysokość 102,0 miała najważniejsze z militarnego punktu widzenia znaczenie strategiczne. Ze wzgórza można było ostrzeliwać centralną część Stalingradu, dlatego w ciągu 135 dni kopiec był kilkakrotnie zajmowany przez żołnierzy Wehrmachtu, a następnie przez jednostki armii sowieckiej. Cały kopiec był stale pod ostrzałem, przeżycie na nim było prawie niemożliwe. Na każdy metr kwadratowy dziennie spadało tu ponad 1200 fragmentów pocisków i około 600 pocisków.
Rzeźba „Stój na śmierć”
Nie było gdzie się schować: na kopcu, jak w Stalingradzie, cała ziemia była pokryta tysiącami trupów. W masowym grobie na kopcu pochowano prawie 35 tysięcy żołnierzy radzieckich. Oczywiście zaraz po zaciekłych walkach sowieckie dowództwo postanowiło uwiecznić tu pamięć wielkiej bitwy, wielkiego przełomu II wojny światowej.
Pojawiło się wiele propozycji, jak powinien wyglądać kompleks pamięci: ktoś zdecydował się opuścić Stalingrad w tej samej formie, w jakiej pozostał po wyzwoleniu. Taka czuła oferta wzbudziła w przywódcy oburzenie, a nawet, zdaniem jego współpracowników, gniew.
„Zniszczone i zdewastowane miasto, w którym wciąż słychać krzyki rannych i umierających, noszące moje imię, nie może być pomnikiem ku czci zwycięstwa narodu radzieckiego w bitwie pod Stalingradem” I.V. Stalina. Generalissimus postanowił mianować Evgeny Vucheticha głównym architektem kompleksu pamięci na Kurgan Mamayev. Należy zauważyć że imponująca budowa kompleksu rozpoczęła się na wysokości 102,0, a przyległe tereny dopiero w 1959 r..
Symboliczne ruiny
Centrum całej kompozycji pamiątkowej stanowiła ogromna rzeźba zatytułowana „Ojczyzna wzywa!” Jego waga to prawie 8000 ton, nawiasem mówiąc, do tej liczby nie wlicza się ciężaru cokołu, na którym znajduje się majestatyczny pomnik kobiety z mieczem w dłoni, symbolizującej Ojczyznę, wzywającej swoich żołnierzy-synów do bronić go. Jego wysokość bez miecza wynosi 52 metry. Miecz rzeźby, w przeciwieństwie do samego pomnika, nie jest wykonany ze zbrojonego betonu, ale ze specjalnej stali fluorowanej, która nie koroduje. Miecz ma 33 metry długości i waży 14 000 kilogramów. Możesz w nim swobodnie umieścić samochód osobowy.
Kiedyś pomnik był uważany za najwyższy na całym świecie. Kiedyś rzeźbiarzowi Vuchetichowi zadano rozsądne pytanie: „Dlaczego posąg ma otwarte usta, bo to czyni go okrutnym? Czy nie byłoby lepiej zrobić Ojczyznę z zamkniętymi ustami? Jewgienij Wiktorowicz odpowiedział: „W przeciwnym razie projekt nie mógł zostać ukończony, ponieważ krzyczy - Za Ojczyznę!”, - i po krótkiej przerwie dodał: - „Twoja matka ...”. Na piedestał „Ojczyzna wzywa!” Prowadzi 200 stopni, jak można się domyślić, ich liczba symbolizuje liczbę dni i nocy, podczas których toczono bitwy o Stalingrad. Walczy o życie i śmierć. Bitwy nie toczą się o miasto noszące imię Stalina, ale o wolność całej ludzkości.
Basen na Placu Bohaterów
Mistycyzm pamięci
Liczni badacze poważnie zajmujący się badaniem różnych zjawisk paranormalnych przekonują, że pod kopcem znajduje się uskok geologiczny, czyli tzw. punkt akupunkturowy naszej planety. Działając na nią w specjalny sposób, można było spowodować masę klęsk żywiołowych, które dotknęłyby prawie całe terytorium Związku Radzieckiego. To właśnie z tej okazji armia Wehrmachtu toczyła zaciekłą walkę.
Rzeźba „Zrozpaczona Matka” na Placu Smutku
Nawiasem mówiąc, naukowcy potwierdzają tę wersję jednym interesującym znaleziskiem: na Mamayev Kurgan znaleziono pierścień z wizerunkiem ludzkiej czaszki. Takie pierścienie miały prawo nosić tylko naukowcy, którzy byli w specjalnym społeczeństwie „Ahnenerbe”, które zajmowało się poszukiwaniem artefaktów, które pomogłyby nazistom podbić cały świat. Jeden z sowieckich oficerów, który obserwował przez lornetkę na wysokości 102,0, gdy została schwytana przez Niemców, powiedział, że pod gradem odłamków i kul na kopcu kopali dziwnie wyglądający ludzie.
Monumentalna płaskorzeźba. Wejście do Sali Chwały Wojskowej
Uważa się, że Kurgan Mamajewa był miejscem, w którym Scytowie, którzy mieszkali w tych miejscach już w V wieku pne, odprawiali swoje rytuały.... Jeden z przywódców wbił w środek wzniesienia miecz poświęcony całemu ludowi scytyjskiemu. Co zaskakujące, miecz rzeźby „Ojczyzna wzywa!” prawie identyczne z mieczami scytyjskimi, którymi starożytni nieustraszeni wojownicy weszli do bitwy.
O Mamaev Kurgan
Spacerując po „placu smutku” i patrząc na różne elementy kompleksu pamięci, rozumiesz, że bohaterstwo radzieckich żołnierzy nigdy nie zostanie zapomniane.
Wieczny płomień w Sali Wojskowej Chwały
Wieczną pamięć symbolizuje ogromna ręka-rzeźba trzymająca pochodnię z niegasnącym ogniem. Szczególnie imponujące są „Mury-Ruiny”, z których słychać odgłosy zaciętej bitwy, słychać pieśni z czasów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, a głos Lewitana przekazuje relację ze sceny. Cały smutek, jaki przeżywał naród radziecki podczas wojny z faszyzmem, oddaje jak najdokładniej rzeźba matki opłakującej syna, który zginął w bitwie.
Pomnik „Ojczyzna wzywa!”
Zbliżając się do Ojczyzny, uświadamiamy sobie, że wyrażenie: „Kto do nas przyjdzie z mieczem, od miecza polegnie” to nie tylko głośne słowa. Te słowa doskonale charakteryzują dążenie naszego narodu do wolności, gotowość do poświęceń, nie tylko w imię własnej niezależności, ale także w imię pokoju na całej naszej planecie.
Ocena atrakcji:
