Adres: Rosja, Moskwa, ulica Bolszaja Jakimanka, 46
Data budowy: 1704 - 1713
Kapliczki: ikona Matki Bożej Włodzimierskiej, ikona mchch. Guria, Samona i Awiw, ikona męczennika. Jan Wojownik z życiem, ikona słuszności. Joachim i Anna, ikona i fragment palca z pierścieniem VIC. Barbary, ikona św. Bazyli Błogosławiony, obraz Zbawiciela Smoleńskiego, obraz św. Mikołaja, ikona św. Anna Kashinskaya z cząstką relikwii, ikoną św. Serafini z Sarowa z cząstką relikwii, cząstkami ponad 150 świętych Bożych w arkach iw ikonach, podobna ikona schmcha. Krzysztof (Nadzieżdina)
Współrzędne: 55 ° 43'58,0 "N 37 ° 36'39.6" E
Zawartość:
Elegancki kościół zdobi centrum rosyjskiej stolicy od czasów panowania cara Piotra I. Jasna świątynia przyciąga uwagę każdego, kto jeździ lub spaceruje Prospektem Leninskim. Nigdy nie był zamknięty dla wierzących, więc nabożeństwa odbywają się tu od ponad 300 lat.
Jak zbudowano kościół
Po raz pierwszy kościół św. Jana Wojownika został napisany w 1625 roku. W ówczesnych dokumentach nazywana jest „świątynią Jana Wojownika”. Drewniany kościół stał na prawym brzegu rzeki Moskwy, mniej więcej w miejscu, w którym obecnie znajduje się budynek Centralnego Domu Artystów. Nisko położone wybrzeże stwarzało wiele problemów. Po wiosennej powodzi rzeka została napełniona stopioną wodą, a świątynia została podgrzana.
Łucznicy uznali za swojego patrona Jana Wojownika, dlatego w 1671 r. rozebrali zniszczony drewniany kościół i wybudowali nowy murowany kościół. Pod koniec XVIII wieku łucznicy zorganizowali bunt przeciwko królowi. Młody car Piotr I brutalnie stłumił powstanie i zlikwidował wszystkie pułki strzeleckie. Niektórzy uczestnicy zamieszek zostali publicznie straceni w Miejsce egzekucji, a reszta wraz z rodzinami została eksmitowana z miasta. Kościół Jana Wojownika został pozostawiony bez opieki i pusty.
Latem 1709 roku rzeka w Moskwie wylała tak bardzo, że zalała wszystkie okoliczne ulice. Według legendy po zwycięstwie w bitwie pod Połtawą Piotr I wrócił do Moskwy drogą Kaługi. Na Yakimance przed oczami cara pojawił się przygnębiający widok - cerkiew prawie zalana wodą.
Kiedy cesarzowi powiedziano, że jest to na wpół opuszczony kościół męczennika Jana Wojownika, był bardzo zdenerwowany i kazał zbudować nową kamienną świątynię na wzgórzu, obok Wielkiej Drogi. Kilka miesięcy później Piotr I ofiarował 300 rubli na budowę i przywiózł szczegółowy rysunek przyszłego kościoła.
Działkę przeznaczono pod budowę kościoła z cmentarzem, na który składały się nieużytki i dawne grunty pohańbionych łuczników. Projekt budynku przygotował ulubiony architekt carski Iwan Pietrowicz Zarudny, a wszystkie prace domowe przejął duchowny Aleksiej Fiodorow.
W 1717 roku nowy kościół był gotowy. W dniu jego konsekracji władca podarował parafii duży obraz z napisem „Apteka lecząca z grzechów”, drogocenne naczynia liturgiczne i ciężki ciężar na żelaznym łańcuchu. Aby niezwykły dar króla był widoczny dla wszystkich, ciężar zawieszono przy wejściu do sali modlitewnej.
Obrońca wszystkich obrażonych
Święty czczony przez wierzących żył w IV wieku, kiedy chrześcijanie byli prześladowani. Jan służył cesarzowi rzymskiemu Julianowi, ale starał się pomóc wszystkim chrześcijanom. W tym celu John został aresztowany i osadzony w więzieniu. Udało mu się uwolnić dopiero po śmierci cesarza. Obrońca pierwszych chrześcijan prowadził pobożne życie i udało mu się dożyć sędziwego wieku.
Kościół w XIX-XX wieku
Zamoskvorechye było jedną z najbogatszych dzielnic Moskwy. Mieszkali tu kupcy, którzy chętnie składali datki na świątynie. Z tego powodu do połowy XVIII w. wzrosło dobro parafii. Kościół stał się trójołtarzowy, otoczony wzorzystym ogrodzeniem z kutego żelaza na solidnej ceglanej podmurówce.
Słynny rosyjski architekt Wasilij Bazhenov wykonał w kościele nowy ikonostas, a malarz Gavriil Domozhirov pomalował ściany wielokolorowymi freskami. Niestety wczesna dekoracja kościoła św. Jana Wojownika zaginęła w XIX wieku.
Wielkie zniszczenia świątyni, jak i całego miasta, spowodowała wojna z Francuzami w 1812 roku. Żołnierze francuscy wyłamali zamknięte bramy i wprowadzili konie do kościoła. Na szczęście wrogowie nie dostali cennych naczyń liturgicznych. Udało im się ukryć je w piwnicy pod ołtarzem przed wkroczeniem wojsk napoleońskich do Moskwy.
Najsilniejszy pożar, który ogarnął miasto, ocalił także starożytną świątynię. Płomienie spaliły prawie wszystkie domy na Yakimance i okolicznych uliczkach, ale zatrzymały się tuż przed bramą kościoła.
Po odejściu wroga na nowo poświęcono wszystkie trony. Dzięki bogatym darowiznom i staraniom parafian wnętrze świątyni i zaginione sprzęty zostały szybko odrestaurowane.
Na początku ubiegłego wieku proboszczem kościoła został archiprezbiter Krzysztof (Nadezhdin). Pod nim świątynia obchodziła swoje 200-lecie. Metropolita Włodzimierz moskiewski odprawił uroczyste nabożeństwo dla parafian.
Po rewolucji kościół nadal funkcjonował. W latach dwudziestych terytorium Rosji uderzył głód. Szczególnie mocno ucierpieli mieszkańcy wsi nadwołżańskich, dlatego rząd młodego państwa postanowił przeprowadzić akcję konfiskaty kościelnych kosztowności. Złoto, srebro i dzieła sztuki sprzedawano za granicę, a dochód przeznaczano na chleb dla głodnych.
W 1922 r. napisano donos na arcykapłana Krzysztofa. Opata świątyni oskarżono o stawianie oporu władzom, odmowę przekazania narzędzi liturgicznych z kościoła św. Jana Wojownika oraz wspieranie we wszystkim patriarchy Tichona. Pod koniec marca ksiądz został aresztowany, aw czerwcu został rozstrzelany na podstawie wyroku rewolucyjnego trybunału wojskowego.
W latach aktywnej walki władz sowieckich z religią do kościoła św. Jana Wojownika sprowadzano kosztowności z zamkniętych kościołów i klasztory w Moskwie i Kreml... W tym czasie przybyły tu dwie ikony, które wcześniej zdobiły nisze. Nikolskaja i Wieże Spasskaja Kreml.
W 1928 roku w budynku zainstalowano luksusowy pięciokondygnacyjny ikonostas ze zburzonego kościoła Trzech Świętych przy Czerwonej Bramie. Nieco później w kościele umieszczono starożytne ikony ze świątyni mnicha Marona Pustelnika, Kościół wstawienniczy na plac Czerwony i wysadzony w powietrze Sobór Kazański na placu Kaługa.
Cechy architektoniczne
Stary kościół można zaliczyć do najpiękniejszych katedr i świątyń w Moskwie. Architektura świątyni na Jakimance harmonijnie przeplata się z najlepszymi tradycjami ukraińskiego i moskiewskiego baroku. Bliższe spojrzenie na kolorowe „piernikowe” fasady pokazuje wpływ architektury europejskiej, która pojawiła się w Rosji za panowania Piotra I.
Jaskrawoczerwono-biała została zbudowana przez „okręt” – dzwonnica, refektarz i świątynia są rozciągnięte w jednej linii z zachodu na wschód. Plastik zausznika jest bardzo wyrazisty. Budynek jest ozdobiony kręconymi listwami, rzeźbionymi gzymsami, tralkami, pilastrami i schludnymi balkonikami.
Podstawa świątyni – ośmiokąt na czworoboku – ma oryginalne rozwiązanie inżynierskie, przypominające elegancką rotundę. Wysoka dzwonnica zakończona jest oktaedrycznym bębnem, a na fasetowanych złoconych rozdziałach pysznią się ażurowe krzyże.
Terytorium świątyni jest otoczone pięknym metalowym ogrodzeniem na ceglanych filarach. Nad bramą wjazdową widać dużą mozaikę przedstawiającą męczennika Jana Wojownika.
Wnętrza i kapliczki
Wewnątrz kościół jest bardzo przestronny, lekki i wygląda jak drogocenna skrzynia. Jest bogato zdobiona rzeźbionymi sztukateriami, ornamentami i freskami.
Wspaniały rzeźbiony ikonostas ma pięć poziomów i lśni szlachetnym złotem. W pobliżu tego ikonostasu ochrzczony został przyszły poeta Michaił Lermontow. Odbyły się tu obrzędy pogrzebowe słynnego generała Michaiła Skobelewa, utalentowanego pianisty Światosława Teofiłowicza Richtera i kompozytora Alfreda Garriewicza Schnittkego.
Kościół św. Jana Wojownika jest trójołtarzowy. Ołtarz główny poświęcony jest Janowi Wojownikowi, ołtarz południowy poświęcony pamięci męczenników chrześcijańskich Samona, Awiwie i Gurii, a północny – biskupowi Demetriuszowi z Rostowa. Za główną świątynię uważa się świątynny obraz Jana Wojownika, który został namalowany w połowie XVII wieku.
Wielu wiernych przychodzi na modlitwę przed ikoną św. Barbary, która przybyła tu z kościoła św. Barbary Wielkiej Męczennicy na Varvarce. Dla tego obrazu w kościele urządzono osobną kaplicę. W ikonach i arkach w ołtarzu umieszczone są relikwie relikwii ponad 150 świętych. W czasie świąt chrześcijańskich zabiera się je do wiernych.
Przydatne informacje dla turystów i pielgrzymów
Drzwi świątyni otwarte są w dni powszednie od 7:30 do 19:00 oraz w niedziele i święta od 6:30 do 19:30. Nabożeństwa odbywają się dwa razy dziennie - o 8:00 i 17:00. Działa szkółka niedzielna dla dzieci parafian oraz chór młodzieżowy. Ponadto w kościele odbywają się zajęcia dla wszystkich, którzy chcą nauczyć się czytać w języku cerkiewnosłowiańskim.
Jak się tam dostać
Kościół stoi w centrum miasta, niedaleko Centralnego Parku Kultury i Wypoczynku Gorkiego, na ulicy Bolszaja Jakimanka 46. Ze stacji metra Oktiabrskaja można dojść do świątyni w 5-7 minut.
