Adres: Francja, Paryż, 4. dzielnica, rue Faubourg Saint-Honoré, 55
Rozpoczęcie budowy: 1718 rok
Zakończenie budowy: 1722 rok
Architekt: Armand-Claude Mollet
Współrzędne: 48 ° 52′13 ″ N 2 ° 19′0 ″ E
Zawartość:
Krótki opis
Jeden z głównych i najciekawszych architektonicznie budynków w całej Francji znajduje się w Paryżu. To prawda, że jego opis rzadko można znaleźć w przewodnikach po tym niesamowitym i pięknym kraju.
Nie wszyscy wiedzą, że symbolem najwyższej potęgi Francji (!) jest wspaniały i luksusowy Pałac Elizejski w Paryżu. Pałac jest oddzielony od słynnych na całym świecie Pól Elizejskich gęstym, żywym, zielonym ogrodzeniem, ale od ciekawskiego tłumu spacerującego ruchliwą ulicą Faubourg Saint-Honoré budynek, zbudowany w stylu klasycystycznym, jest dosłownie chroniony przez potężną fortecę Ściana.
Pałac Elizejski z lotu ptaka
Ku wielkiemu ubolewaniu turystów, a także rodowitych Paryżan, Pałac Elizejski w Paryżu jest prawie zawsze zamknięty dla publiczności... Tylko nielicznym szczęśliwcom, którzy we wrześniu przybyli do stolicy Francji, udaje się obejrzeć jej wspaniałe sale, wyjątkową architekturę, ogród i dziedzińce.
To właśnie w pierwszym miesiącu jesieni, w jeden z wolnych dni, główny symbol kraju otwiera swoje podwoje dla wszystkich. Oczywiście w tej aranżacji nie ma nic dziwnego, gdyż budynek ten jest uważany za oficjalną rezydencję prezydenta Francji.
Widok na Pałac Elizejski z rue Faubourg-Saint-Honoré
Od samego początku XIX wieku w murach Pałacu Elizejskiego miały miejsce najważniejsze wydarzenia, podpisywane były dokumenty mające wpływ na dalszy rozwój kraju. Do pewnego stopnia znaczenie to igrało z budynkiem, który uważany jest za wzór dla współczesnych architektów, okrutny żart: na zawsze pozostanie w cieniu ... W cieniu genialnego i luksusowego Wersalu, Luwru, katedry Notre Dame i Wieża Eiffla. Pałac Elizejski w Paryżu, mimo wszelkich chęci, nie może być nazwany „wizytówką” miasta.
Główna brama pałacu
To prawda, że w tym ogromnym budynku z luksusowym wnętrzem regularnie spotyka się Rada Ministerialna Francji, a 14 lipca (Dzień Bastylii i Dzień Republiki Francuskiej) w jego ogrodzie odbywa się bogate przyjęcie dla dygnitarzy. W główne święto państwowe niebo nad pałacem rozbłyskuje tysiącami wielobarwnych świateł, które są widoczne dla wszystkich spacerujących wzdłuż Champs Elysees. Nawiasem mówiąc, główny budynek kraju otrzymał swoją nazwę od Pól Elizejskich, niedaleko których został zbudowany przez architekta Armanda-Claude'a Molleta. Na szczególną uwagę zasługuje historia budowy paryskiego pałacu i wydarzenia polityczne, które w nim miały miejsce.
Wewnętrzny dziedziniec pałacu
Pałac Elizejski w Paryżu: budowa i krótka wycieczka do historii
W 1718 r. terytorium, na którym wznosi się Pałac Elizejski, nabył słynny hrabia d'Evre... Warto zwrócić uwagę na fakt, że sprzedawcą tej działki był Armand-Claude Mollet, który w tym czasie był przez wielu uważany za najbardziej utalentowanego i jednego z najlepszych architektów we Francji.
Nawiasem mówiąc, Mollet był siostrzeńcem samego André Le Notre, który zadziwił Paryżan i cały Stary Świat swoją pracą w parku luksusowego Pałacu Wersalskiego, Pól Elizejskich i ogrodzie słynnego Pałacu Tuileries.
Okna pałacowe z widokiem na dziedziniec
Umowa, w ramach której ziemia w pobliżu Pól Elizejskich stała się własnością hrabiego d'Evre, przewidywała zaangażowanie sprzedawcy w opracowanie planu i budowę rezydencji. Jak wspomniano powyżej, bratanek André Le Notre, Armand-Claude Mollet, sprzedawał tę drogą działkę w pobliżu Pól Elizejskich. Natychmiast po sprzedaży terytorium w pobliżu przedmieścia Saint-Honoré położono pierwszy kamień pod budowę rezydencji hrabiego d'Evre.
Widok na pałac i dziedziniec
Klient był zachwycony dziełem Molleta, który w ciągu zaledwie 4 lat zdołał nie tylko opracować plan odbudowy wspaniałego pałacu, ale także założyć przy nim wspaniały ogród francuski, odgrodzony od Pól Elizejskich jedynie żywopłot. Wybiegając nieco do przodu warto zauważyć, że mimo licznych przebudów i przebudów główna idea architekta i pozycja pałacu nie uległy zmianie.
Widok na Pałac Elizejski z parku
W swojej okazałej rezydencji wpływowy hrabia d'Evre mieszkał do końca swoich dni. Według dowodów zachowanych w niektórych dokumentach z tamtej epoki, wysokiej rangi urzędnik, należący do wyższych warstw społecznych, długo nie mógł opuścić pałacu wybudowanego przez bratanka Le Nôtre.
Po śmierci hrabiego wybudowana w modnym wówczas stylu rezydencja została kupiona przez wpływową Madame de Pompadour, która przeszła do historii jako kochanka króla Francji Ludwika XV. Ta kobieta czciła luksus i bogactwo: na jej rozkaz słynny architekt Lassurance niemal całkowicie przebudował front i drugie piętro pałacu. Ponadto w regularnym ogrodzie francuskim pojawiły się nowe zacienione alejki, „złota grota” i liczne kaskady.
Park z fontanną
Madame de Pompadour mieszkała w swojej nowej posiadłości bardzo krótko, po niej Marszałek wielkiego europejskiego państwa Joachim Murat został właścicielem Pałacu Elizejskiego. Postanowił, że pałac, budowany wówczas przez Molleta, powinien zostać przywrócony do swojej pierwotnej formy: ponownie projektowane są drzwi wejściowe i Małe Mieszkania budynku.
Warto zauważyć, że architekci Thibault i Vigny, wynajęci przez wielkiego dowódcę wojskowego, również mieli swój wkład: w pałacu pojawiła się galeria sztuki i ogromne Wielkie Schody. Nawiasem mówiąc, w sali, w której znajdowały się obrazy największych artystów, obecnie obraduje Rada Ministrów Francji.
Brama do parku pałacowego od strony Pól Elizejskich
Joachim Murat kochał kraj, w którym się urodził i którego bronił przed wrogami: w 1808 r. dobrowolnie i bezinteresownie przenosi Pałac Elizejski na własność Francji... Od tego momentu arcydzieło architektury, o którym niestety praktycznie nie ma informacji w broszurach turystycznych i Internecie, nigdy nie było własnością prywatną.
Za panowania Napoleona I, króla Ludwika XVIII i prezydenta II Republiki Francuskiej Ludwika Napoleona Bonaparte Pałac Elizejski w Paryżu był kilkakrotnie przebudowywany. Z zewnątrz i wewnątrz, którymi w naszych czasach mogą cieszyć się tylko osoby wysoko postawione, budynek otrzymał w latach 1853-1867.
Salon Pompadour
Dopiero w 1873 roku, kiedy w luksusowym budynku odbyła się Wystawa Światowa, wybudowano Halę Świąteczną. Oczywiście z czasem w budynku pojawiły się telefony, elektryczność, w pełni scentralizowane ogrzewanie i inne nowoczesne dobrodziejstwa cywilizacji.
Pałac Elizejski w Paryżu: nasz czas
Jak już wspomniano powyżej, ku największemu ubolewaniu arcydzieło architektury, stworzone w ciągu zaledwie 4 lat przez Armanda-Claude Mollet, jest niedostępne do zwiedzania i oględzin. Prezydent Francji przyjmuje tam ważnych gości z godną pozazdroszczenia regularnością. Na oficjalnych przyjęciach w budynku graniczącym ze słynnymi Polami Elizejskimi serwowane są tylko najdroższe i najrzadsze wina oraz wykwintne dania.
Stół prezydencki
Podróżnik, który ma szczęście dotrzeć do Pałacu Elizejskiego w Paryżu na początku września, nie powinien się spieszyć i sprawdzić wszystkie pokoje dostępne dla gości.
Sale, komnaty i biura tej budowli wiele za życia widziały: to tutaj pokonany Napoleon osobiście podpisał swoją abdykację i to tutaj miały miejsce i rozgrywają się wszystkie najważniejsze wydarzenia w życiu kraju od 1808 roku.
Złoty salon
Nawiasem mówiąc, w podziemnym bunkrze Pałacu Elizejskiego znajduje się ogromny gabinet zwany Salą Jowisza. Z tego miejsca prezydent Francji może wydać rozkaz wystrzelenia rakiet wojskowych z głowicami nuklearnymi. Za pomocą trzech ultranowoczesnych ekranów głowa państwa może stale kontaktować się z ministrem obrony i dowódcą francuskich sił powietrznych.
Oczywiście, nawet w czasie, gdy Pałac Elizejski na krótko otwiera swoje bramy dla wszystkich, ochrona nie wpuści do tego biura ani jednego podróżnika. Jednak nawet bez Sali Jowisza dosłownie każdy pokój zaskoczy turystę swoim luksusem i przepychem. Ponadto nie zapominaj, że ulica Marigny biegnie bardzo blisko wschodniej ściany.
Sala uroczystości
Mieszkał tu słynny pisarz Herzen, który pisał „Listy z Avenue Marigny”, które rzucają światło na to, co wydarzyło się w kraju podczas rewolucji francuskiej. Rewolucja, którą wielu współczesnych historyków nazywa niczym innym jak „powstaniem barbarzyńców”…
