Adres: Estonia, Tallin, ul. Wiedeń
Data założenia: XIII wiek
Współrzędne: 59° 26'17,2 "N 24° 44'53,8" E
Zawartość:
Krótki opis
W Starym Tallinie, pomiędzy ulicami Wiednia i Muriwiach zachowały się ruiny klasztoru dominikanów - dziedziniec i pomieszczenia skrzydła wschodniego.
Historia klasztoru sięga 1229 roku, kiedy to mnisi dominikańscy osiedlili się w Tallińskim Wyszgorodzie i wznieśli pierwsze zabudowania klasztorne... Jednak ciągłe konflikty z rycerzami-miecznikami wkrótce zmusiły braci-kaznodziejów do opuszczenia miasta. Po 17 latach do Tallina wrócili dominikanie pod wodzą Daniela ze szwedzkiej wyspy Gotland. Tym razem wybrali dla siebie miejsce w Dolnym Mieście i na przestrzeni wieków zbudowali tu imponujący zespół klasztorny.
Główną dumą dominikanów był ogromny kościół św. Katarzyny (Katarzyny), który nie miał sobie równych w całym średniowiecznym Tallinie. W niespokojnych dniach reformacji z 1524 r. luteranie, którzy byli w stanie wojny z katolikami, zniszczyli kościół Katarzyny, a po 6 latach straszliwy pożar praktycznie zniszczył klasztor klasztorny, zamieniając go w ruinę.
Dominikanie w Tallinie – strażnicy wiary katolickiej
Pozostałości kościoła dominikańskiego z dwoma portalami i nagrobkami można zobaczyć spacerując po północnej stronie św. Katarina... Nagrobki, obecnie wbudowane w ścianę świątyni, odkrył w 1874 roku kupiec z Tallina Kocha, kiedy planował budowę magazynu na miejscu ruin. Najstarszy nagrobek (obecnie pierwszy od rogu budynku kościoła) należał do żony mistrza miejskiego Kunigundy Schotelmunda, który został pochowany w 1381 roku.
Na kamieniu wyrzeźbiono portret Kunigundy, ubranej w pelerynę z długim kapturem, a u stóp kobiety przedstawiono dwa psy. Według jednej wersji psy symbolizują lojalność, według innej jest to godło dominikanów, którzy 630 lat temu przyjęli Kunigundę do swojego zakonu. Jak głosi legenda, matka św. Dominika de Guzman, założycielka wspólnoty kaznodziejów, widziała we śnie złego psa w przeddzień narodzin syna.
Wizerunek psa z zapaloną pochodnią w pysku został wybrany jako symbol dominikanów, co znajduje odzwierciedlenie w nazwie zakonu - w tłumaczeniu z łaciny słowo „Domini canes” oznacza „Psy Pana”. Emblemat odpowiadał misji zakonu: z bezlitosnością złego psa dominikanie strzegli kościół przed herezją za pomocą więzień i egzekucji, prowadzili sądy inkwizycji i nosili światło wiary, głosząc Ewangelię i studiowanie nauk ścisłych. W średniowieczu w klasztorze zakonu dominikanów w Tallinie działała szkoła, w której pospólstwu uczono sztuki, filozofii i teologii. Kupcy Bractwa Czarnogłowych objęli patronatem klasztor Dominikanów w Tallinie, dokonywali darowizn, kupowali sprzęty kościelne dla kościoła św. Katarina. W Niguliste Museum nadal znajduje się ołtarz zamówiony przez bractwo w belgijskiej Brugii dla kościoła Katarzyny.
Mistyczna podróż przez klasztor Dominikanów
Dziś w zachowanych pomieszczeniach klasztoru - kapitule, zakrystii, refektarzu itp. otwarto filię Muzeum Miejskiego w Tallinie.... Na wystawie prezentowane są prace rzemieślników kamieniarskich, a latem na dziedzińcu odbywają się koncerty. Dla turystów organizowane są wycieczki: przy wejściu do klasztoru gości miasta wita przewodnik i wybija się każdemu upominkowy bilet w postaci monety z wizerunkiem psa. Następnie „tajemniczy mnich” przedstawia gościom płonące pochodnie i wraz z podróżnikami przemierza labirynty klasztoru. Na dziedzińcu turyści odwiedzają tzw. „Studnię życzeń”, w której dominikanie przygotowywali klasztorny likier. Zgodnie z tradycją monetę trzeba wrzucić do studni, a wtedy spełnią się nadzieje i aspiracje. Podczas spacerów po celach i piwnicach na ścianach tańczą cienie-duchy w nieważkich szatach, a na ich widok wrażliwi goście zamrażają krew w swoich żyłach.
Aby pozbyć się uroku, wszyscy zwiedzający są raczeni klasztornym trunkiem, a następnie zabierani do „Mistycznego pokoju” w piwnicy, gdzie w samym środku, nad kopułą, znajduje się kolumna energii. Tutaj turyści, podobnie jak Dominikanie, mogą naładować swoje wyczerpane siły.
