Adres: Peterhof, Dolny Park
Rozpoczęcie budowy: 1800 rok
Zakończenie budowy: 1803 rok
Architekt: A. N. Woronikhin
Współrzędne: 59 ° 53'07.9 "N 29 ° 54'33.1" E
Zawartość:
Eleganckie, lekkie budynki wznoszą się między misternymi klombami klombowymi u podnóża Wielkiego Pałacu Peterhof i zielonymi alejami Dolnego Parku. Połączone kolumnady ze złotymi kopułami i fontannami powstały w okresie rozkwitu rosyjskich klasyków i noszą imię słynnego architekta Andrieja Nikiforowicza Woronikhina. Nie można przejść obok pięknych pawilonów, a w ich pobliżu zawsze jest wielu zwiedzających.
Widok na Kanał Morski i Kolumnady Woronikhinskiego z Wielkiej Kaskady
Pawilony fontann w XVIII wieku
Architekci, którym zlecono budowę rezydencji królewskiej, rozumieli, że Kanał Morski powinien mieć malowniczy wygląd. Ważne było, aby goście władcy, zbliżając się od strony morza, mogli zorientować się w skali kompleksu pałacowego nawet na podjazdach do Wielkiego Pałacu Peterhof.
Aby rozwiązać ten problem, w 1721 r. utalentowany architekt Nicola Michetti zaczął wznosić małe sparowane pawilony z fontannami z cegły i drewna. Przeszły, miały płaskie dachy i w tamtych czasach nazywano je „małe galerie z szafami”.
W 1723 r. władca zbadał gotowe pawilony, był zadowolony z pracy budowniczych i kazał ustawić tu kilka fontann. Projekty nowych armatek wodnych przygotował doświadczony architekt Michaił Grigorievich Zemtsov. Każda galeria miała siedem nisz. Na sugestię architekta zainstalowano w nich cztery armatki wodne z dekoracyjnymi rzeźbami z ołowiu oraz trzy misy-fontanny na wysokich, cienkich nogach.
Widok na kolumnady z Wielkiego Pałacu
Spełniając pragnienie Piotra I, oprócz fontann, w galerii znajdującej się po wschodniej stronie umieszczono niezwykły instrument muzyczny ze szklanymi dzwonami. Klokspiel został zbudowany przez „mistrza dzwonów i grających muzyki” I. Kh. Foerstera, a brzmiące na nim melodyjne dzwony zostały wprawione w ruch strumieniami wody. Początkowo na zegarze było 88 dzwonów, ale później ich liczba uległa zmianie. Po śmierci Piotra I nisze galerii ozdobiono wdzięcznymi marmurowymi posągami, a artyści pracujący w Peterhofie pomalowali sufity we wszystkich pawilonach i „szafach”.
W 1745 roku, jako kontynuacja „idei wodnych”, w pawilonie zachodnim zaaranżowano nowy instrument muzyczny, który wykonał organmistrz Balthasar Fries. To niesamowite narzędzie zostało nazwane „rzeczą jaegera”. Wyposażono go w drewniane figurki szczekających psów, dwanaście śpiewających ptaków, myśliwego dmącego w róg i parę satyrów grających melodie na fletach.
Muzyczna ciekawość działała pod naporem wody. Odrzutowce spadły na koło wodne z namalowanymi postaciami, wprawiły je w ruch i zaczęła rozbrzmiewać muzyka. Warto zauważyć, że różne dźwięki wydawały futro zainstalowane wewnątrz organów.
Fontanna Samsona na tle kolumnady
Kolumnady w XIX-XX wieku
Pod koniec XVIII wieku pawilony Piotra były mocno zrujnowane, a cesarz rosyjski Paweł I nakazał wymienić je na nowe. Projekt nowych budynków zlecono przygotowanie słynnego rosyjskiego architekta A. Woronikhina. Cesarz chciał, aby przyszłe budynki zachowały swoją pierwotną skalę i dawne „idrologiczne zabawy”. Budowa pawilonów trwała od 1800 do 1803 roku.
Budynki Voronikhinsky stały się ceglane. Górną część budynków ozdobiono kamieniem Pudot, cokół z różowego granitu, a smukłe kolumny z granitu srebrzystego i śnieżnobiałego marmuru. Powyżej zamontowano pozłacane ołowiane misy do fontann, które podtrzymywały postumenty wykute z kamienia Pudot.
Przed schodami prowadzącymi na galerie pojawiły się wyraziste figury granitowych lwów, wyrzeźbione według modeli rzeźbiarza Iwana Prokofiewicza Prokofiewa. Ponadto wnętrze pawilonów fontannowych ozdobiono płaskorzeźbami wykonanymi przez rzeźbiarza Iwana Pietrowicza Martosa. Wynik przekroczył wszelkie oczekiwania, a Rosyjska Akademia Sztuki przyznała Woronikhinowi tytuł „architekta” za znakomicie wykonaną pracę.
Widok ogólny kolumnady
W połowie XIX wieku doświadczony architekt Andrei Ivanovich Shtakenschneider był zaangażowany w rekonstrukcję kompleksu fontann. Podczas przebudowy elewacje pawilonów ozdobiono marmurowymi panelami, które zostały wyrzeźbione przez mistrzów lapidarium Peterhof. Warto zauważyć, że do nowego wystroju budowniczowie wykorzystali 30 tysięcy pudów najwyższej klasy marmuru kararyjskiego, na którym budowano dużo pieniędzy.
Sufity galerii ozdobiono malowniczymi stiukami, a na podłodze pojawiły się barwne weneckie mozaiki. Ponadto podczas renowacji zmatowiałe ołowiane zarośla fontann zastąpiono miedzianymi. Po tak dużej rekonstrukcji kolumnady wyglądały świetnie!
Kolejna restrukturyzacja twórczości Voronikhina została przeprowadzona w latach 70. XIX wieku i kierowana była przez petersburskiego architekta Eduarda Lvovicha Gana. Budowniczowie przykryli sklepienia kopuł drewnianymi stropami, co znacznie wpłynęło na dekorację wnętrz.
Od 1941 do 1944 r. najbliższe przedmieścia Petersburga znajdowały się w strefie okupacji hitlerowskiej. Wycofujące się wojska hitlerowskie wysadziły większość zabytków architektury i fontanny Peterhofu. Kiedy wojska radzieckie wkroczyły na teren dawnej carskiej rezydencji, zastały tam ciągłe ruiny.
Powojenna odbudowa kolumnad Voronikhinsky trwała długo. Nowe misy fontann i zaokrąglone kopuły zostały wykonane według rysunków wykonanych przez architekta Aleksandra Ernestovicha Gessena. Odrestaurowane kolumnady zostały udostępnione zwiedzającym w 1966 roku.
Galerie Voronikhinsky dzisiaj
Smukłe pawilony z białego marmuru wyraźnie wyróżniają się na tle przestronnego Parku Dolnego. Świetnie prezentują się zarówno z Kanału Morskiego, jak i z klombów parterowych, które zdobią podnóża majestatycznej Wielkiej Kaskady. Jasne galerie efektownie eksponują korony parkowych drzew, zielone skoszone trawniki i różnobarwne klomby, a monumentalny projekt fontanny podkreśla wdzięczne proporcje zabytku architektury.
Czasami galerie Voronikhinsky są porównywane do teatralnych kulis. Rzeczywiście, dla podróżników przybywających z Zatoki Fińskiej „otwierają” główny zespół pałacowy.
Widok na pawilon kolumnady Voronikhinskaya
Każda kamienna konstrukcja ma 21 metrów długości i jest ozdobiona ośmioma smukłymi parami doryckich kolumn, które stoją na schludnym granitowym cokole. Kolumny można wspiąć się po stopniach schodów. Zgodnie z tradycją od początku XIX wieku wejścia na krużganki „strzegą” granitowe figury lwów.
Zaokrąglone, lśniące złotem kopuły wznoszą się nad kwadratowymi kamiennymi pawilonami 9 metrów nad ziemią. Świecą jasno w każdą pogodę, ale największe wrażenie robią w słoneczny dzień. Złocone kopuły to nie proste ozdoby, ale oryginalne fontanny. Woda unosi się pod ciśnieniem do samego szczytu i spływa po zaokrąglonych kopułach, jeszcze bardziej wzmacniając ich i tak już jasny połysk. Następnie strumienie wody spływają szeroką zasłoną do marmurowych basenów ustawionych pod oknami. Dzięki takiemu urządzeniu wydaje się, że siatkowe okna pawilonów-altan są pokryte lekkimi półprzezroczystymi zasłonami.
Górna część budynków ogrodzona jest klasyczną balustradą, za którą widoczne są trzy fontanny z pozłacanego brązu. Woda z nich tryska w górę cienkimi strumieniami, a następnie rozbija się na brzegi błyszczących misek i wpada do basenów.
Kolumnady Voronikhinsky znajdują się w centralnej części Dolnego Parku, który jest otwarty dla zwiedzających codziennie od 9.00 do 20.00. Kasy biletowe parku czynne są od 8.45 do 19.00. Zabytek architektoniczny można obejrzeć bezpłatnie.
Kolumnada
Jak się tam dostać
Od późnej wiosny do połowy września szybkie statki pływają z kilku nabrzeży w Petersburgu do molo Petrodvorets. Z portu Petrodvorets do kolumnad można dojść w 10-15 minut.
Minibusy do Peterhof kursują z dworca kolejowego Baltiysky i stacji metra Prospekt Veterans, Avtovo i Leninsky Prospekt. Ponadto do rezerwatu muzealnego można dojechać pociągiem podmiejskim. Z Dworca Bałtyckiego trzeba dostać się do stacji „Nowy Peterhof”, a stamtąd autobusami dojechać do Petrodvorets.
