Na wybrzeżu Wołgi, na granicy Republiki Mari El i regionu Niżnego Nowogrodu, we wsi Jurino wznosi się starożytny zamek, który niegdyś należał do rodziny Szeremietiew.
Krótka historia
W rzeczywistości ten budynek z pokojami i ogrodem zimowym przykrytym szklaną kopułą bardziej przypomina pałac niż zamek. Ale czworokątna wieżyczka w stylu neogotyckim i mury twierdzy z krenelażem służyły temu, co ludzie nazywają posiadłością Szeremietiewa „zamkiem”.
Elewacja południowa budynku
300 lat temu, za panowania Piotra I, wieś Jurino nazywała się Archangielsk i była w posiadaniu słynnego generała Golovina. O tamtych czasach przypomina kotwica umieszczona na cokole przed zamkiem przez samego Golovina. Później ok. Archangielskoje stało się własnością uralskiego fabrykanta Nikity Demidowa, a jego spadkobierca syn Nikołaj, nie chcąc mieszkać na pustyni, sprzedał majątek szambelanowi Aleksandrowi Zherebtsovowi.
Fasada północna budynku
Tylko w 1812 r. wieś kupił W.S.Szeremietiew, wnuczek hrabiego Szeremietiewa, feldmarszałek Piotr I, płacąc w banknotach 350 tys. rubli za jurińską ziemię... Osada na pustyni nie na próżno przyciągnęła uwagę właściciela ziemskiego: w lasach poddani Szeremietiewa zbierali drewno, jeździli smołą itp., A wszystkie te produkty wysyłano na rynek w Niżnym Nowogrodzie, przynosząc wielkie zyski.
Widok na zachodnią część zamku
Budowę kamiennego zamku, czyli „nowego domu”, rozpoczął Wasilij Pietrowicz Szeremietew, wnuk Wasilija Siergiejewicza. Była to bezprecedensowa nawet dla Rosji długotrwała budowa: zamek został zbudowany przez trzy pokolenia Szeremietiewów. Siedmiu architektów zaspokoiło gusta wybrednych klientów, którzy w swoim pałacu chcieli połączyć styl gotycki, barokowy i orientalny. Aby ulepszyć posiadłość, zamówili antyczne meble i porcelanę Sevres Francja, rzeźby i marmury sprowadzono z Włoch, amfory do roślin - z Grecja.
Główne wejście do zamku
Wokół pałacu wzniesiono mury forteczne. Majątek Szeremietiewów zajmował do 60 hektarów żyznej ziemi ze wspaniałym parkiem, w dolnej części którego znajdowały się szklarnie, stawy, wybiegi dla dzikich zwierząt.
Niemiecka firma Siemens - Halske zainstalowała wodociągi i kanalizację, zelektryfikowała osiedle, a pod koniec wojny rosyjsko-japońskiej nawiązała połączenie telefoniczne między osiedlem a kordonami leśnymi.
Wnętrza zamku Szeremietiew
Główna klatka schodowa
Mury zamku Szeremietiewa obłożone są czerwonymi i czarnymi cegłami, na tle których szczególnie efektownie prezentują się detale z białego kamienia - gzymsy, listwy, tralki balkonów. Sufity międzykondygnacyjne wykonane są z kamienia i drewna iglastego. W czasach Szeremietiewa spiralne schody prowadzące do ogrodu zimowego obramowane były starożytnymi greckimi amforami z rzadkimi roślinami, a pośrodku ogrodu, aż do samego szczytu szklanej kopuły, rosła królewska palma. Na początku XX wieku w zamku Szeremietiewa znajdowało się około 100 pokoi. Tak więc „Skobelevsky Hall” mieścił najbogatszą kolekcję broni z różnych epok.
Gabinet Skobelewskiego
Sala ta została nazwana na cześć słynnego dowódcy Skobeleva, który był bratem Olgi Dmitrievny Skobeleva - żony P.V. Sheremeteva. „Gabinet orientalny”, urządzony w stylu azjatycko-perskim, został ozdobiony malachitowymi kolumnami, malowanymi kloszami i ceramicznymi kratami w oknach. Jak sama nazwa wskazuje, w Sali Dębowej ościeżnice i sufit wykonano z dębu. Obecnie (2011 r.) ze względu na brak środków finansowych prace remontowe przebiegają niezwykle wolno, przez co większość hal jest w stanie ruiny. Część zamku została przekazana na hotel. Drogie pokoje mieszczą się w dawnej palarni i bibliotece, a ekonomiczne zakwaterowanie oznacza pobyt w pokojach służby.
Sala Kominkowa
Legendy i duchy zamku Szeremietiew
Jak przystało na stary zamek, majątek Szeremietiewa jest przesiąknięty legendami. Według legendy po korytarzach wędruje duch w postaci niewolnicy Palaszy. Hrabia W. Szeremietiew, który tracił reputację tyrana i libertyna, kierował prywatnym życiem swoich poddanych. Często kobieta, która lubiła mistrza, była zabierana bezpośrednio ze ślubu do jego posiadłości. Dziewczyna Pałasza odmówiła Szeremietiewowi prawa do nocy poślubnej, uderzając go w głowę świecznikiem. Za nieposłuszeństwo wobec mistrza Pałasza zamurowali żywcem w podziemiach zamku. Lokalni przewodnicy mówią, że podczas odbudowy piwnicy rzeczywiście odkryto ludzkie szczątki.
Galeria zdjęć
Czasami duch samego W. Szeremietiewa schodzi z „Dębowej Komnaty” do gości... A starzy ludzie zapewniają, że hrabiowie Szeremietiewowie ukryli w zamku swoje skarby, ale skarbu do tej pory nie znaleziono.
Ocena atrakcji:
