Dzielnice miasta Iwanowo, wśród których stoi ten kościół, były dawniej nazywane Dmitrovskaya Sloboda. I nawet teraz mieszczanie mówią - na Dmitrovce. Świątynia słusznie uważana jest za jedną z najpiękniejszych w regionalnym centrum. Malowniczy kościół z pięcioma kopułami i wysoka dzwonnica są doskonale wkomponowane w miejski krajobraz. Jednak w historii tej świątyni miało miejsce wiele dramatycznych wydarzeń. W połowie lat 70. ubiegłego wieku wysadzono w powietrze cerkiew pod wezwaniem Ikony Najświętszej Bogurodzicy „Radość Wszystkich Bolesnych”. A na jego miejscu przez prawie dwie dekady znajdowało się niezagospodarowane pustkowie.
Historia świątyni
Pod koniec lat 20. XIX wieku na zachodnich obrzeżach Iwanowa utworzyła się Dmitrovskaya Sloboda lub Dmitrovka, jak nazywali ją sami mieszkańcy. Teren, na którym rozpoczęto budowę, należał wcześniej do hrabiego Woroncowa. Ale bogaci kupcy z Szui, bracia Kornauchow, kupili od hrabiego duże działki i zbudowali pierwszy dom w osadzie dla swoich rodzin. Rzeka Uvod oddzielała Dmitrovkę od Voznesensky Posad. Na południe od osady znajdowała się wieś Goleniszczewo, której właścicielem był Hrabia Szeremietiew... A na zachód od Dmitrowki rozciągały się ziemie, na których gospodarowali chłopi państwowi ze wsi Kuryanovo.
Ogólny widok Kościoła Bolesnego
Kupcy Kornauchowów wzbogacili się, dorobiwszy się znacznej fortuny na handlu towarami na komary. Tak więc w dawnych czasach nazywali chemię gospodarczą - mydłem, lakierami, klejem, olejami technicznymi i farbami. Dziesięć lat później rodziny Polushin i Zubkov osiedliły się w Dmitrovce i budowały tu fabryki perkalu. W tym samym czasie nad brzegiem rzeki Uvodi pojawiła się fabryka chemiczna, która należała do moskiewskich kupców Lepeshkins. Tak więc w krótkim czasie Dmitrovskaya Sloboda zamieniła się w jedno z przemysłowych centrów Iwanowa.
W 1879 r. na koszt właściciela produkcji chemicznej N.V. Lepeshkina i właściciela manufaktury druku bawełny E. Menshikov zbudowano tu mały kościółek pod namiotem. Oprócz ołtarza głównego konsekrowano w nim dwie kaplice – ku czci najwyższych apostołów Piotra i Pawła, a także biskupa Bazylego z Paryża. A obok świątyni wzniesiono kamienny dom dla duchowieństwa.
Widok na Kościół Bolesny od skrzyżowania ulic Kuzniecowej i Rabfakowskiej
W połowie lat 80. XIX wieku słynne w Rosji towarzystwo edukacyjne i charytatywne „Braterstwo księcia A. Newskiego” zbudowało w pobliżu kościoła dwupiętrowy murowany dom. Mieściła się w nim dwuletnia szkoła parafialna. Tu kształcili nauczycieli do szkół parafialnych, w których niepiśmiennych mieszczan uczono czytania, pisania i podstaw liczenia. Nieco później pojawił się obok niego parterowy budynek przytułku dla kobiet, zbudowany przez architekta Siergieja Wiktorowicza Napalkowa.
Czas mijał, na samym początku XX wieku w pobliżu świątyni wzniesiono dzwonnicę z dachem namiotowym ozdobioną kokosznikami. Dokonano tego zgodnie z projektem prowincjonalnego architekta Piotra Gustavovicha Begena i za pieniądze przydzielone przez kierownika zakładu chemicznego A.S. Konowałow. Dopiero po tym świątynia w końcu odzyskała integralność. Mieszkańcom miasta bardzo podobał się piękny kościół i służył jako prawdziwe centrum duchowe dla Iwanowo-Wozniesienska. Była to w dużej mierze zasługa czynnego proboszcza świątyni – Wasilija Jakimańskiego, który służył tu od otwarcia cerkwi do 1903 roku.
Widok na Kościół Bolesny z ulicy Kuzniecowej
Wraz z nadejściem władzy radzieckiej życie świątyni zmieniło się pod wieloma względami. Zaraz po rewolucji przeprowadzono kontrolę wewnątrz budynku i znaleziono wiele kosztowności, które iwanowi producenci i kupcy próbowali uratować przed konfiskatą. Oburzone władze wszczęły sprawę karną przeciwko społeczności kościelnej, a ówczesny proboszcz Władimir Kalliopin i starszy kościelny zostali aresztowani.
W latach 20. ubiegłego wieku świątynia, podobnie jak wiele innych świątyń Iwanowa, została przekazana społeczności Kościoła Renowacyjnego, lojalnego wobec państwa sowieckiego. Chociaż renowatorzy byli 8 razy mniej niż zwolennicy tradycyjnego prawosławia, popierający patriarchę Tichona.
Widok północnej fasady kościoła Boleści
Po 10 latach gminie józefickiej wydzierżawiono jeden ołtarz boczny świątyni. Pod koniec lat dwudziestych część wierzących w Rosji, pod przewodnictwem metropolity Józefa, oddzieliła się od głównego jądra Kościoła. Prawosławni chrześcijanie Józefa odmówili uznania władzy metropolity Sergiusza, który w tamtych latach był zwierzchnikiem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Ale ta wspólnota również pozostała w Iwanowie tylko przez kilka miesięcy. Jej członkowie wystąpili o zwrot świątyni, gdyż z braku funduszy nie mogli utrzymać kościoła i płacić podatków. Świątynia została zamknięta i umieszczono w niej magazyn. A w 1937 metropolita Józef został aresztowany przez władze i rozstrzelany.
Cierpliwy Kościół Boleści przez około 40 lat stał pusty i bez właściciela. W 1942 r. wierni bezskutecznie próbowali odzyskać tę świątynię i wysyłali petycje do regionalnego komitetu wykonawczego. Ale ich aspiracje nigdy nie zostały wysłuchane.
Widok na południową fasadę kościoła Boleści
Mijały lata i wszędzie zmieniał się stosunek państwa do kościoła. Jednak uruchomione w latach dwudziestych koło zamachowe antykościelnego wandalizmu nie było łatwe do zatrzymania. Pod sam koniec grudnia 1976 roku, na krótko przed stuleciem kościoła, miało miejsce straszne wydarzenie. Kościół Bolesny został wysadzony w powietrze. Została ostatnią budowlą sakralną zniszczoną w Iwanowie decyzją władz lokalnych. Zachowała się nawet fotografia, na której uchwycono moment wybuchu – rozrzucające się tumany dymu i kurzu, przewracającą się dzwonnicę i zawalające się ściany budynku.
Miejsce, w którym stała świątynia, miało zostać przeznaczone pod budowę kompleksu sportowego, ponieważ cały kraj w tych latach przygotowywał się do igrzysk olimpijskich-80. Plany te jednak nie miały się spełnić, a budowniczym udało się jedynie wykopać dół fundamentowy. Potem w mieście wybuchł wielki pożar, podczas którego poważnie ucierpiał budynek szkoły nr 33. Władze pospiesznie przekazały wszystkie pieniądze na jego odbudowę, a projekt kompleksu sportowego został zapomniany. Zrujnowany ceglany budynek dawnej Szkoły Cyryla i Metodego został rozebrany później - w 1990 roku. I przez wiele lat teren świątyni pozostawał niezagospodarowany.
Widok na kopuły Kościoła Bolesnego
Latem 1997 roku w mieście rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę prace przy restauracji kościoła i dzwonnicy. Autorem projektu nowej cerkwi był architekt Aleksander Wadimowicz Paszkow. Na początek utworzono radę powierniczą, w skład której weszli przedstawiciele Kościoła prawosławnego, naukowcy i miejscowi historycy, a także pracownicy administracji i przedsiębiorstw Iwanowa. Nad rewitalizacją świątyni pracowali zawodowi budowniczowie, studenci miejscowej Akademii Architektury i Inżynierii Lądowej, wolontariusze i mnisi. Klasztor Nikolo-Shartom... W ciągu dwóch lat starożytna świątynia została całkowicie zrekonstruowana, ale teraz nie ma czterospadowego dachu, jak poprzednio, ale koniec z pięcioma kopułami. Warto zauważyć, że Kościół Bolesny jako pierwszy w mieście odrodził się od podstaw na dawnym miejscu.
Cechy architektoniczne i wystrój wnętrz świątyni
Widok na Kościół Bolesny i ogrodzenie od strony ulicy Rabfakowskiej
Niebiesko-biały kościół został przebudowany na podobieństwo starej świątyni, ma jednak pewne osobliwości. We współczesnej wersji wewnętrzne sklepienia dwukondygnacyjnego kościoła pozbawione są dodatkowych podpór. A to pozwoliło uczynić świątynię bardziej przestronną. Ponadto nowy kościół jest teraz wyższy od starego. Nowo odbudowana dzwonnica wznosi się na wysokość 35 m, co odpowiada wysokości dwunastopiętrowego budynku mieszkalnego. Warto zauważyć, że dzwony dla niej zostały odlane przez mistrzów z męskiego klasztoru Nikolo-Shartom. Terytorium świątyni jest otoczone ozdobnym ceglanym ogrodzeniem z bramą, odrestaurowaną na starym fundamencie.
Obecny stan kościoła i reżim wizyt
Świątynia jest czynna, a nabożeństwa odbywają się codziennie o 7.00 i 16.30.Kościół przez długi czas był dziedzińcem klasztoru Nikolo-Shartom, a od 2013 roku ma status dziedzińca biskupiego tutejszej diecezji. Górny ołtarz boczny świątyni poświęcony jest na cześć ikony Matki Bożej „Radość Wszystkich Bolesnych”, a dolny poświęcony jest ścięciu Jana Chrzciciela i Jana Chrzciciela. Święta patronackie obchodzone są tu 11 września i 6 listopada.
Brama wjazdowa na teren kościoła
Sanktuarium świątyni, szczególnie czczone przez wierzących, to dwustuletnia ikona Matki Bożej „Radość Wszystkich Smutek”. Dzieci parafian mają możliwość nauki w szkółce niedzielnej założonej przy kościele. A dla tych podróżnych, którzy przyjeżdżają do Iwanowa własnym samochodem, wygodnie jest, że w pobliżu znajduje się parking.
Jak się tam dostać
Samochodem. Autostradą M7 ze stolicy do Iwanowa można jechać 4,5-5 godzin (290 km). Z południowych przedmieść Iwanowa, w kierunku centrum miasta, około 2,9 km, należy jechać ulicą Leżniewską. Następnie skręć w lewo i ulicami Shuiskaya, Varentsova i Kuznetsova dojdź do samej świątyni. Znajduje się w pobliżu skrzyżowania ulic Kuznetsova i Rabfakovskaya.
Dzwonnica kościelna
Pociągiem lub autobusem. Z Dworca Jarosławskiego do Moskwa pociąg dociera do Iwanowa za 7 godzin. Stacja kolejowa znajduje się w centralnej części Iwanowa. Ponadto podróż z Centralnego Dworca Autobusowego w Moskwie w pobliżu stacji metra Shchelkovskaya do Iwanowa zajmuje 6 godzin autobusami bezpośrednimi lub tranzytowymi. Dworzec autobusowy w Iwanowie działa w południowej części miasta i znajduje się 6,5 km od dworca kolejowego. Do świątyni w mieście można podjechać trolejbusami nr 5 i 9, a także autobusami wahadłowymi nr 18, 36 i 43 (przystanek „Leningradskaya Ulitsa”).
Ocena atrakcji:
