Adres: Rosja, region Jarosławia, Jarosław, ul. Pierwomajska, 19a
Data założenia: 1610 rok
Główne atrakcje: Katedra Kazańskiej Ikony Matki Bożej, Kościół Wstawiennictwa Najświętszej Bogurodzicy, Kościół Ofiarowania Pańskiego
Świątynie: cudowny obraz Kazańskiej Ikony Matki Bożej, relikwie księdza Agafangela, metropolity jarosławskiego
Współrzędne: 57 ° 37'40.9 "N 39 ° 53'13.5" E
Miejsce dziedzictwa kulturowego Federacji Rosyjskiej
Zawartość:
Klasztory Jarosławia
Historia klasztoru rozpoczyna się zaraz po Czasach Udręk, od 1610 roku i trwa już ponad cztery wieki. W tym czasie klasztor żeński rozwijał się, odbudowywał, został zlikwidowany i dziś odradza się na nowo. Na pamiątkę talentu architektów Jarosławia pozostały nam trzy piękne świątynie, wśród których szczególne miejsce zajmuje majestatyczna katedra kazańska - żywy przykład kultowego budynku epoki późnego klasycyzmu.
Historia kazańskiego klasztoru
W 1609 r. wojska polsko-litewskie przez trzy i pół tygodnia oblegały Jarosław, sprawiając miastu wiele kłopotów. Wtedy mieszkańcy Jarosławia wierzyli, że udało im się przeżyć tylko dzięki wstawiennictwu cudownego obrazu Matki Bożej Kazańskiej. W podziękowaniu za tę ikonę mieszczanie wybudowali drewniany kościół w pobliżu obronnego wału ziemnego. I wkrótce obok niej zbudowano cele dla 72 sióstr z klasztoru Narodzenia Pańskiego, które Polakom udało się spalić. Tak narodził się kazański klasztor kobiet.
Katedra Kazańskiej Ikony Matki Bożej
Jego pierwsze budynki i mury powstały z drewna. A pierwszy murowany kościół powstał dopiero w 1649 roku. Dokonano tego dzięki staraniom księdza klasztornego Ermila Michajłowa i za błogosławieństwem metropolity rostowskiego Varlaama. Jednak 9 lat później, podczas wielkiego pożaru, który ogarnął miasto, wszystkie drewniane budynki spłonęły doszczętnie, a kamienna świątynia została poważnie uszkodzona. I trzeba było go odbudować. Główna kaplica kościoła została poświęcona ku czci słynnej ikony kazańskiej, a ołtarz w kaplicy poświęcony czcigodnej Paraskewie Serbii. Już za metropolity Iona Sysoevicha pomalowano wnętrze kościoła, a w 1817 roku ten obraz odnowiono.
Słyszeli o moskiewskim klasztorze, a ona miała patronat cara. List wdzięczności podpisany przez cara Aleksieja Michajłowicza nakazuje ustalenie alimentów dla każdej staruszki mieszkającej w klasztorze w wysokości jednego rubla rocznie. Wiadomo, że w 1659 r., niedługo po pożarze, w klasztorze mieszkało 112 zakonnic, a po pół wieku - 132. Każda z nich żyła własnymi środkami, czyli początkowo klasztor nie był, jak to było w zwyczaju potem powiedzmy, wspólnota. Karta współwłasności została uchwalona przez zakonnice dopiero w 1802 roku.
Bogate dary Moskwy i zamożnych rodzin Jarosławia pozwoliły klasztorowi na odbudowę terytorium, zakup drogich naczyń liturgicznych i naprawę budynków. Jednak do lat 60. XVIII wieku większość budynków klasztoru pozostała drewniana.
Życie klasztoru rok po roku toczyło się w tradycyjnych zajęciach. Zakonnice prowadziły dom i modliły się. Co roku odbywała się procesja z krzyżem, która przyciągała wiele osób, podczas której niesiono cudowny obraz Matki Bożej Kazańskiej. Początkowo wierzący dotarli do miasta Romanow, a od początku XIX wieku - już do Rybińska. Opatów tradycyjnie chowano pod ołtarzem głównej katedry klasztoru, w 1770 r. zaczęli chować zwykłe zakonnice poza murami klasztoru, przeznaczając miejsce na ich groby na cmentarzu należącym do klasztoru Tolgskiego. Dokonano tego dekretem podpisanym przez carycę Katarzynę II.
Od lat 70. do 50. XIX wieku w klasztorze trwały szeroko zakrojone prace budowlane. Większość środków na nie przydzieliła Katarzyna II. Z biegiem lat stare drewniane i zniszczone kamienne budynki, w tym mur, zostały zastąpione nowymi. Zbudowano nowe kościoły z cegły, jeden trzykondygnacyjny i dwa dwukondygnacyjne dla zakonnic, a także mur klasztorny z basztami w narożach. Całość prac budowlanych nadzorowała opatka klasztoru Małgorzata (Smagina) i architekt prowincjonalny Jarosławia Piotr Jakowlewicz Pankow.
Kościół Ofiarowania Pańskiego
W połowie lat 30. XIX wieku zostały one gruntownie przebudowane, aw 1845 r. konsekrowano główną świątynię klasztoru. Wcześniej cerkiew namalowała artel mistrzów pod przewodnictwem słynnego ikonografa Timofieja Miedwiediewa, a jarosławscy rzeźbiarze wykonali dla niego złocony trójpoziomowy ikonostas.
Klasztor zajmował cały kwartał miasta, ograniczony z różnych stron ulicami Warwarinską i Kazańską oraz placem Teatralna. Klasztor był stale ulepszany. Dlatego do początku XX wieku na jego terenie znajdowało się 10 budynków dla zakonnic (9 kamiennych i 1 drewniany), w których mieszkało 300 mniszek. Pensje dla ksieni, zakonnic i duchownych opłacał skarb miasta. Z zachowanych dokumentów wiadomo, że na przestrzeni dziejów do klasztoru przybywały zarówno pojedyncze mniszki, jak i całe grupy mniszek z kościoła Przemienienia Pańskiego miasta Romanowa i zlikwidowanego klasztoru Trójcy z diecezji jarosławskiej.
Przy klasztorze działał warsztat do wyrobu ikon i haftu złotego. Ponadto jakość pracy hafciarek była bardzo wysoka. Wykonane przez nich przedmioty zostały wystawione na Wystawie Światowej w Paryżu w 1900 roku i zostały nagrodzone specjalnymi nagrodami. Ponadto klasztor słynął z dużego dwustuosobowego chóru kościelnego oraz szkoły parafialnej.
W 1910 roku klasztor uroczyście i wspaniale obchodził 300 lat swojej historii. Główne nabożeństwa w roku jubileuszowym sprawował arcybiskup Jarosława i Rostowa Tichon, późniejszy patriarcha Rosji.
Czasy sowieckie stały się trudnym testem dla klasztoru. Po powstaniu Białej Gwardii przeciwko nowemu rządowi (1918) w Jarosławiu zostało ono zniesione. W czasie zaciekłych walk miejskich poważnie ucierpiały wszystkie zabudowania klasztorne, zwłaszcza dzwonnica i trzy kościoły. A budynki celi spłonęły podczas pożaru, który się rozpoczął. Następnie cały cenny majątek klasztorny, w tym ikona kazańska, został skonfiskowany, a zakonnice z księżną Teodocją wysłano do klasztoru Tolgsky.
Kościół wstawiennictwa Najświętszej Maryi Panny
Do 1922 r. w klasztorze działał obóz koncentracyjny. Po 6 latach w kościele katedralnym umieszczono archiwum regionalne. Wówczas w lokalu mieściło się wiele różnych urzędów i instytucji – koszary, Dom Chłopski, mieszkania komunalne, składy ikon i sprzętów skonfiskowanych z innych jarosławskich świątyń, biblioteka miejska, planetarium i kolegium. Jednocześnie stale przebudowywano wnętrza świątyń. Niestety były straty. W latach 20-30 ubiegłego wieku rozebrano dzwonnicę i trzy kaplice.
W 1997 roku rozpoczęło się przekazywanie budynków wierzącym, a katedra kazańska początkowo stała się kościołem parafialnym. Rok później klasztor żeński został ponownie otwarty, a do niego przeniesiono budynki dla sióstr i kościół Sretenskaya. Kilka lat później wierni wznowili tradycję odbywania procesji z wizerunkiem Matki Bożej Kazańskiej do miasta Tutajew (dawniej Romanow). W kościele kazańskim przeprowadzono duże prace konserwatorskie, które w 2007 roku ukazały się w swoim nieskazitelnym pięknie. Obok tej katedry wzniesiono piękną drewnianą dzwonnicę.
Zabytki architektury na terenie klasztoru
Główna świątynia klasztoru - Katedra Kazańska została wzniesiona przez architekta i rektora Cesarskiej Akademii Sztuk Abrahama Iwanowicza Melnikowa w latach 1835-1845. Masywna budowla została zbudowana w tradycji późnego klasycyzmu. Według nich do czworoboku z trzech stron przymocowane są surowe portyki z kolumnami.A główny tom uzupełnia pięć lekkich bębnów z dużymi kopułami cebulowymi. W 1828 r. przy katedrze zbudowano wysoką dzwonnicę, która została zburzona w czasach sowieckich.
Ciepły kościół wstawienniczy wzniesiono w latach 1820-1830. Wiadomo, że kamienie pod jego fundamenty zostały ułożone przez ksieni klasztoru Małgorzatę i arcybiskupa Abrahama w obecności licznego zgromadzenia wiernych w dniu procesji. Świątynia ma dwie nawy.
Kościół Sretenskaya został zbudowany pod koniec lat 70. - na początku lat 80. XIX wieku za pieniądze opatki klasztoru Teofanii i w dawnych czasach służył jako kościół domowy dla opatki klasztoru. A teraz jest domową cerkwią prawosławnego gimnazjum.
Drewniana dzwonnica
Obecny stan i reżim odwiedzania klasztoru kazańskiego
Dziś w klasztorze mieszkają zakonnice, a jego teren jest codziennie otwarty dla pielgrzymów i turystów. Ale jak dotąd klasztor nie jest niezależny, ale przypisywany klasztorowi Tolga. Jest centrum edukacji duchowej w mieście. Od 2006 roku działa tu prawosławne gimnazjum, które mieściło się w dawnym budynku opatki. Przyklasztorna szkoła regencji szkoli duchownych do cerkwi tutejszej diecezji.
W klasztorze planowane są duże prace budowlano-konserwatorskie mające na celu odtworzenie zaginionej dzwonnicy.Zakonnice chcą postawić granitowy krzyż w miejsce drewnianego krzyża – pomnika poświęconego mieszkańcom miasta zmarłym w 1918 roku. Konieczna jest również poprawa terytorium i dokończenie renowacji świątyni kazańskiej.
Jak dostać się do kazańskiego klasztoru
Klasztor znajduje się na ulicy Pierwomajskiej 19A lub na ulicy Trefolewej 20, ponieważ zajmuje terytorium między tymi dwiema ulicami.
Samochodem. Autostrada federalna M8 prowadzi z Moskwy do Jarosławia. W granicach miasta nazywa się Prospekt Moskiewski. Na nim trzeba przejść przez most przez rzekę Korotosl, teren klasztoru znajduje się po prawej stronie, 0,8 km od mostu.
Pociągiem. Z Moskwy do Jarosławia pociągi ekspresowe docierają w 3 godziny 16 minut. Podróż regularnym pociągiem trwa od 4 do 5,5 godziny. Z Dworca Moskiewskiego w Jarosławiu odległość do Klasztoru Kazańskiego wynosi 3,4 km. Można nimi chodzić, a także jechać autobusem lub taksówką.
